Προχειροδουλειές - Χειρότερα

Όταν έπαιξα με τα Διάφανα Κρίνα

Γράφω αυτό το κείμενο στη δουλειά, με το Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, όλο το άλμπουμ, να παίζει ξανά και ξανά. Έχει πάει 3:00, πρωί Κυριακής 4 Σεπτεμβρίου 2016, και ήδη από τα τέλη Αυγούστου έχει αρχίσει να ξημερώνει όλο και πιο αργά. Το προηγούμενο βράδυ, πάλι στη δουλειά, είχα γράψει μία ανάλυση τού Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά με σκοπό να ξεκινήσω μία σειρά βίντεο με αναλύσεις στίχων. Και θυμόμουν τον Θάνο και ότι είχα καιρό να διαβάσω νεότερά του και μετά απλώς προτιμούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. Και το πρωί τού Σαββάτου, λίγο πριν κοιμηθώ, διάβασα στο Φέισμπουκ ότι τελικά δεν τα κατάφερε. Το ξέραμε, ναι. Αλλά αυτό δεν είναι παρηγοριά. Τώρα, αν και δεν έχει σημασία, θέλω να γράψω για μία από τις σπουδαιότερες εμπειρίες που είχα ποτέ, και στην οποία είχε συμβάλλει ο ίδιος ο Θάνος.

Το καλοκαίρι τού 1997 ήταν έντονο και το θυμάμαι σαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα καλοκαίρια που έχω περάσει. Τότε είχα μία εκπομπή -'Πίσω απ'το βουνό' ήταν ο τίτλος, από ένα τραγούδι που είχα γράψει ένα χρόνο νωρίτερα- κι έπαιζα όλα τα ροκ που ήταν τότε σε έξαρση και ήταν μία περίοδος που είχαν κυκλοφορήσει σπουδαίοι δίσκοι. Κάπως έτσι μάθαμε και τα Διάφανα Κρίνα. Πρώτα είχαμε ακούσει το Μέρες αργίας και τη Γιορτή χάρη στο Ποπ&Ροκ και τη συλλογή του Underground Rock, αν θυμάμαι καλά. Και μετά αγόρασα το Έγινε η απώλεια συνήθειά μας και μάθαμε και τα υπόλοιπα. Κι εγώ και ο κόσμος που άκουγε και τηλεφωνούσε τακτικά.

Νοέμβριος 1997. Σάββατο. Ήταν 8 τού μήνα, νομίζω. Εγώ και ο Κώστας, μαζί με τον Δημήτρη, πάμε από τη Χρυσούπολη στην Καβάλα για το λάιβ των Διάφανων Κρίνων στο Παλιό Ωδείο. Από τον Σεπτέμβριο έμενα στη Θεσσαλονίκη αλλά κάθε Παρασκευή επέστρεφα γιατί δεν είχα τίποτα να κάνω εκεί (αυτό άλλαξε όταν ήταν πολύ αργά). Φτάσαμε στην Καβάλα και συναντήσαμε ακροατές κι ακροάτριες τής εκπομπής μου και πήγαμε όλοι μαζί.

Είχε αρκετό κόσμο, αλλά σίγουρα πολύ λιγότερο από όλες τις επόμενες φορές. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, φαντάζομαι. Το λάιβ ξεκίνησε. Τα κομμάτια τού πρώτου δίσκου μπλέκονταν με τα κομμάτια τού ακυκλοφόρητου ακόμα δεύτερου και δεν μπορώ να πω ότι μάς πείραζε. Μέρες αργίας, Όπως τα χιόνια, Όλα αυτά που δεν θα δω, Κλόουν, εκεί άρχισα να χειροκροτώ ρυθμικά και ο κόσμος ακολούθησε -πολύ μ'αρέσει όταν γίνεται αυτό-, Γιορτή, Ανταρκτική, Μίζερο φως, να μην τα πολυλογώ, όλα, πάνω-κάτω.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο τέλος. Πριν κατεβεί από τη σκηνή, ο Θάνος είπε:

"Μείνετε μαζί μας, να μιλήσουμε, να παίξουμε μουσική. Όποιος φύγει είναι προδότης τού εαυτού του."

Δεν μπορώ να πω ότι το πολυκαταλάβαμε αυτό που είπε, αλλά εμένα μού κόλλησε αυτό το "να παίξουμε μουσική". Λέω διστακτικά στον Κώστα:

-Ρε συ, να δοκιμάσω ν'ανεβώ να παίξω;

Η αντίδραση άμεση και πολύ πιο ενθουσιώδης απ'όσο θα φανταζόμουν.

-ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΑΡΙΕ, ΑΝΕΒΑ, ΠΑΙΞΕ, ΝΑΙ, ΝΑΙ

Το είπε και στη υπόλοιπη παρέα, που αμέσως αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο. Δε μού άφησαν περιθώρια. Πήγα στον Θάνο. Τού λέω:

-Αφεντικό, πώς θα γίνει να πιάσουμε την κιθάρα να παίξουμε κανένα τραγούδι;

Με παρέπεμψε στ'αφεντικά τού μαγαζιού. Ρώτησα έναν κύριο πίσω από το μπαρ κι εκείνος αμέσως μίλησε με τον ηχολήπτη, τον Κώστα Βάμβουκα, ο οποίος με έπιασε και με ανέβασε στη σκηνή και μού έδωσε την κιθάρα τού Νίκου.

Μία δοκιμή, είπα δυο χαζομαρίτσες στο μικρόφωνο κι άρχισα να παίζω τον Βασιλιά τής σκόνης. Σε κάποια φάση, όπως μού είπαν μετά, άνοιξε απότομα η πόρτα τού καμαρινιού και μερικοί τύποι πετάχτηκαν έξω. Αυτό που έμεινε σε μένα ήταν ότι ξεκίνησα το τραγούδι μόνος μου και το τελείωσα με άλλους 4. Που δεν το ήξεραν, αλλά ανέβηκαν κι ακολούθησαν. Δεν θυμάμαι συγκεκριμένα όλα τα κομμάτια που παίξαμε. Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε όλο αυτό. Μπορεί μισή ώρα, μπορεί και δύο λεπτά, δεν ξέρω.

Θυμάμαι ότι παίζαμε κάποιο κομμάτι και ο Νίκος έσκυψε να δει σε τί τόνο ήμουν και τού φώναξα "ΛΑ ΜΙΝΟΡΕ".

Θυμάμαι ότι παίζαμε κάποιο κομμάτι και όλοι σόλαραν σαν δαιμονισμένοι και ξαφνικά τα σόλα σίγησαν, για να γυρίσω και να δω τον Κυριάκο να μού λέει "ΠΑΙΞΕ", να τού απαντάω "μα δεν μπορώ να σολάρω" και να μού απαντάει "ΠΑΙΞΕ, ΠΑΙΞΕ" κι εγώ να παίζω.

Θυμάμαι τις αλλαγές στα όργανα. Ο Κυριάκος να πιάνει πότε την κιθάρα και πότε το μπάσο, ο Νίκος να πηγαίνει από την κιθάρα στην τρομπέτα, ο Κώστας να αλλάζει τον Τάσο στα ντραμς. Μόνο ο Παναγιώτης έμεινε στα πλήκτρα.

Θυμάμαι τον Κυριάκο να έρχεται συνωμοτικά και να μού λέει "παίξε κανένα δικό μας, ξέρεις;" και να ξεκινάμε το Μέρες αργίας.

Θυμάμαι ότι παίξαμε το Μέρες αργίας.

ΕΧΩ ΠΑΙΞΕΙ ΤΟ ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ.

Θυμάμαι στο τέλος να έχουμε μείνει στη σκηνή εγώ, ο Τάσος και ο Κυριάκος, που είχε το μπάσο και μού είπε "πάμε έναν μπλουζ αυτοσχεδιασμό από μι" και να μη σηκώνει κουβέντα που τα σόλα μου ήταν χειρότερα κι από την επιλογή μου να φορέσω γραβάτα και γιλέκο στο λάιβ στο Παλιό Ωδείο. Και παίξαμε. Κι ο Κυριάκος συνόδευε. Κι εγώ δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που συνέβαινε. Κι ακόμα δυσκολεύομαι.

Και τελικά το σχολάσαμε. Και πριν προλάβω να τούς πω ευχαριστώ, με άρπαζαν και με επαινούσαν εκείνοι. Ο Τάσος μού είπε ότι δεν θα τολμούσε να κάνει αυτό που έκανα κι εγώ δεν πίστευα αυτά που άκουγα. Η κουβέντα με τον Κυριάκο κράτησε λίγο παραπάνω.

Με τον Παντελή και τον Θάνο δεν έτυχε να μιλήσω εκείνο το βράδυ. Ήταν παρόντες όσο παίζαμε αλλά για κάποιο λόγο δε μίλησα μαζί τους. Την επόμενη μέρα πήγα στο Νησί, πάλι στην Καβάλα, μαζί με τον Γιώργο. Κατά διαολεμένη σύμπτωση, ο ιδιοκτήτης έτυχε να είναι φίλος με τον Παντελή και τον Θάνο, κι έτσι τούς πετύχαμε εκεί. Όταν σηκωθήκαμε για να φύγουμε, πήγα να τούς μιλήσω. Ο Θάνος είχε φύγει ήδη, αλλά ο Παντελής με υποδέχτηκε κι εκείνος με ενθουσιασμό όπως η υπόλοιπη μπάντα. Κι έφυγα πάλι σαλεμένος.

Ακολούθησαν άλλες 7 φορές που είδα τα Διάφανα Κρίνα τα επόμενα χρόνια. Στην Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη. Με όλους έτυχε να μιλήσω και να κάνουμε και λίγο πλάκα, αλλά με τον Θάνο ελάχιστα, κυρίως όταν μού υπέγραψαν τα CD. Αυτό όμως δεν κάνει τη συμβολή του σε όλες αυτές τις ιστορίες λιγότερο σημαντική.

Αυτό έγινε πριν από σχεδόν 19 χρόνια, όταν ήμουν σχεδόν 19. Από τότε έχω κάνει διάφορα ωραία πράγματα, για τα οποία καμαρώνω. Έχω γράψει μια-δυο ντουζίνες αξιοπρεπή τραγούδια, έχω παίξει μπροστά σε μερικές χιλιάδες κόσμο -που μπορεί να μην ήταν εκεί για εμάς, όμως όταν το χειροκρότημα δεν είναι απο ευγένεια, το καταλαβαίνεις-, έχω παίξει τραγούδι μου στην τηλεόραση μαζί με τα Αμοντάριστα Πλάνα, έχω γράψει βιβλίο, έχω γυρίσει ταινίες, έχω μάθει να συνεννοούμαι επαρκώς σε άλλες τρεις γλώσσες εκτός από τα αγγλικά, έχω γράψει σενάρια για ταινίες μεγάλου μήκους.

Με τα Διάφανα Κρίνα όμως, δεν έχω ξαναπαίξει.

#90: A golf ball and a cat

So, it's been a long time since I last posted something here. Instead of a simple photo, I give you a GIF. There are some photos and some videos too. I'm just a bit lazy to post them all right now.

#89: Eiffel for a golf ball

Pun painfully intended. Do I regret it? I regret nothing. I know I haven't posted anything lately, but I've been very busy. And even more lazy. Mostly lazy. So, here you go. About a week ago I found myself near the Eiffel tower and I couldn't resist the temptation. I'm just a man, I'm not made of stone.

Here's the same setting with different focus. I like it, even if it's dark.

#88: Golf ball on a bench by the Seine

Yesterday I took a walk at the center of Paris. As usual, I had my golf balls with me. As usual, I had the camera with me as well.

Here we change the focus. The big building on the right side is the city hall of Paris, the Hôtel de Ville. A very cool area, with various events taking place every now and then. And some golf balls posing for a cool blog.

#87: Golf ball and chestnut-like fruits...

...but they're not chestnuts. I won't taste them. I just wanted to take a photo with a golf ball. Maybe I'll open them for a bird or something.

#86: A golf ball and some rooftops in Kavala

Kavala looks nice in summer. There, I said it. I don't hate it as much as I have led you to believe. Especially when it's seen through the eyes of a golf ball.

I've always been fascinated by the houses that are built on the hillside. They look very cool, but what a pain in the ass must have been to move all the furniture in there.