Πάνε 4 εβδομάδες από την Κυριακή 31 Αυγούστου, όταν προσπάθησα να τεντωθώ και με βρήκε ένας ξαφνικός δυνατός πόνος χαμηλά στη δεξιά ωμοπλάτη. Έχω ξαναπεράσει από παρόμοια περιστατικά, αλλά ποτέ δεν κράτησαν πολύ. Την επόμενη μέρα ο πόνος είχε μεταφερθεί μεταξύ αγκώνα και ώμου και η άκρη τού αντίχειρά μου μούδιασε. Ο γιατρός μού έδωσε κάτι παυσίπονα που με βοήθησαν περίπου όσο και ένα κουτάκι tic tac.
Την επόμενη μέρα πήγα σε συνέντευξη για δουλειά (δεν τα κατάφερα αλλά μάλλον επειδή για να πάω στο αεροδρόμιο για την πρωινή βάρδια θα έπρεπε να αλλάξω 4 νυχτερινά λεωφορεία και να φάω 2 ώρες στον δρόμο) (αλλιώς είμαι σίγουρος ότι ήμουν αυτό που ζητούσαν) (εγγυημένα πράγματα) και ο συνδυασμός ζέστης και πόνου δε μού έκαναν τη διαδικασία πολύ ευχάριστη.
Επόμενη μέρα, Τετάρτη, ήταν το ραντεβού για την ετήσια αξονική τομογραφία. Ωραία είναι να περιπλανιέσαι στους δρόμους τού Παρισιού με το χέρι σου να σε πεθαίνει στον πόνο. Ζεις την εμπειρία πιο έντονα. Έπρεπε να ξαναπάω στον γιατρό όταν γύρισα από το νοσοκομείο (από νοσοκομείο σε γιατρό, γαμώ το ερείπιό μου στα καλά καθούμενα). Μού έκλεισαν ραντεβού για την Πέμπτη το απόγευμα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω. Ξανατηλεφώνησα και ζήτησα να με δούνε όσο γίνεται πιο σύντομα. Να είναι καλά η κοπέλα (δεν ήταν ο ίδιος γιατρός, μάλλον κάνει την πρακτική της στο ιατρείο του), με δέχτηκε και μού έδωσε ένα αντιφλεγμονώδες, καθώς και δυνατότερα παυσίπονα.
Ψιλοβελτιώθηκε η κατάσταση. Άρχισα να κάνω και ζεστά μπάνια. Όσο ήμουν μέσα στο νερό, ο πόνος ανακουφιζόταν κάπως. Αλλά τη νύχτα ήταν ανυπόφορη η κατάσταση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ελάχιστες στάσεις με βόλευαν, αλλα και πάλι απλώς περιόριζαν τον πόνο. Αρκετές φορές σηκώθηκα και τριγύριζα μέσα στο δωμάτιο ενώ κάποια στιγμή προσπάθησα να κοιμηθώ καθιστός, στην καρέκλα. Νομίζω ότι όταν δεν ήμουν ξαπλωμένος, δεν πονούσε και τόσο.
Με τη συμπλήρωση μίας εβδομάδας, είχα κουραστεί να λυπάμαι τον εαυτό μου και αποφάσισα να προχωρήσω σε πιο ενεργητική αντιμετώπιση. Ξεκίνησα γυμναστική με το λάστιχο με τα χερούλια (που δεν ξέρω πώς το λένε και τεμπελιάζω να γκουγκλάρω τώρα) (πάντως είναι πολύ ωραίο εργαλείο για γυμναστική και πολύ έυκολο να το μεταφέρεις παντού) τεντώνοντας και ζορίζοντας τα χέρια όσο γινόταν περισσότερο. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Είχα χάσει γύρω στο 10% τής ικανότητας κίνησης στο δεξί μου χέρι. Προσπαθώντας να ανακινήσω το αποσμητικό, μού έφευγε. Για να κάνω έλξεις στο μονόζυγο, ούτε λόγος. Έπρεπε να ξαναδυναμώσω.
Ευτυχώς η δεύτερη εβδομάδα δεν ήταν τόσο δύσκολη και αργότερα άρχισε να βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση. Στα μέσα τής τρίτης εβδομάδας μπόρεσα ακόμη και να κοιμηθώ κανονικά, αν και το πρόβλημα δεν υποχώρησε τελείως.
Τώρα, παρότι το αισθάνομαι ακόμα, δε μ'ενοχλεί σχεδόν καθόλου. Μόνο ο αντίχειρας παραμένει σταθερά μουδιασμένος και αν συνεχίσει έτσι για πάνω από μία εβδομάδα, θα ξαναπάω στον γιατρό.
Μπορεί να το έπαθα επειδή συνηθίζω να πλακώνομαι σε έντονες ασκήσεις μέχρι όσο αντέχω, χωρίς ζέσταμα. Όπως και νά'χει, την επόμενη φορά που θα πάω στο μονόζυγο ή θα κάνω κάμψεις, θα φροντίσω να έχω προετοιμαστεί. Πολύ σκατένιος πόνος. Ποτέ ξανά.
No comments:
Post a Comment