Je suis Charlie aussi

Στη La Défense, στα βορειοδυτικά τού Παρισιού

Θέλω να γράψω πάρα πολλά. Ένας σκασμός πράγματα έρχονται στο κεφάλι μου, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Το μακελειό στο Charlie Hebdo ήταν αδιανόητο. Δεν το χωράει το κεφάλι μου ότι κάποιοι οργάνωσαν μία φρίκη τέτοιου μεγέθους για να "εκδικηθούν" για μερικά σκίτσα. Κακόγουστα; Υπερβολικά επιθετικά; Ρατσιστικά; Ας πούμε ότι είναι έτσι. Δε συμφωνώ, αλλά ας το πούμε. Γιατί να μην αντιμετωπιστούν με παρόμοιο τρόπο; Προφανώς επειδή άνθρωποι με χιούμορ δεν υπήρχε περίπτωση να ενοχληθούν. Εδώ δεν ενοχλήθηκαν όταν γνώριζαν ότι βρίσκονταν σε πραγματικό κίνδυνο.

Γιατί να μην αφήσουν οι παρανοϊκοί τον αόρατο μπαμπούλα τους να τιμωρήσει τούς βλάσφημους; Ίσως επειδή οι αρχιμάγοι φουντώνουν τα μυαλά των πιστών με ιστορίες εκδίκησης και τιμωρίας και είναι κι αυτός ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου των μαζών. Γι'αυτό οι πιο ακραίοι χρησιμοποιούν όπλα απέναντι στο χιούμορ (καλό, κακό, δεν έχει σημασία), ενώ οι λιγότερο ακραίοι ακυρώνουν παραστάσεις και στέλνουν απλές αθώες απειλές θανάτου (όπως στο Χυτήριο) ή ρίχνουν 10 μήνες με αναστολή σε κάτοχο σατιρικής σελίδας (γέρων Παστίτσιος for the fucking win). Εδώ να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση Παστίτσιου το πρόβλημα ήταν η δημοσιότητα που είχε πάρει χάρη στην πανέξυπνη φάρσα που είχε κάνει με το υποτιθέμενο θαύμα τού γέροντα, που ο ψεκασμένος Χαρδαβέλλας το είχε χάψει ολόκληρο κι αμάσητο και το παρουσίασε σαν πραγματική είδηση. Κι εγώ έχω ένα ασεβές μπλογκ με κάτι σκίτσα που επιτίθενται στη θρησκεία και την εκκλησία, αλλά αυτό δεν το διάβαζα ούτε καν εγώ. Ποιος να ασχοληθεί να κάνει και μηνύσεις;

Και στους ακραίους καργιόληδες δεν πρέπει να γίνεται το χατήρι.
Δεν πρέπει, γιατί η ανθρωπότητα αγωνίστηκε πολλούς αιώνες για να κατακτήσει την ελευθερία τού λόγου. Και, παρά την τεράστια πρόοδο, έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Δεν πρέπει, γιατί αν κάνουμε μία υποχώρηση, σιγά σιγά θ'αρχίσουν να ζητάνε περισσότερα.
Δεν πρέπει, γιατί μετά θα αρχίσουν κι άλλοι φανατικοί να ξεθαρρεύουν βλέποντας ότι η βία είναι αποτελεσματική.

Είναι θαυμάσιο να βλέπεις την αλληλεγγύη τού κόσμου να δυναμώνει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Φυσικά, καλό είναι να σημειώσουμε ότι όταν λέμε je suis Charlie, εννοούμε επίσης ότι je suis Ahmed, ο μουσουλμάνος αστυνομικός που εκτελέστηκε εν ψυχρώ ενώ ήταν τραυματίας στο πεζοδρόμιο. Εννοούμε ότι je suis όλα τα θύματα, νεκροί και επιζώντες. Δε μιλάμε μόνο για το περιοδικό. Μιλάμε για την ιδέα τής ελευθερίας τού λόγου, που όσο κι αν ενοχλεί, δεν μπορεί να φιμώνεται. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Αυτό το γράφω για την αστυνομία τού πένθους που κάθε φορά βγαίνει και σημειώνει απουσίες.

Αριστερά ο Wolinski, δεξιά ο Cabu. 80 και 76 αντίστοιχα. Χρειάζεται ένα πολυβόλο για ν'αντιμετωπίσεις τέτοιους επικίνδυνους τύπους, όπως φαίνεται από τη βίαιη συμπεριφορά στη φωτογραφία.

-Ακόμα και για το γαλλικό φιλί, χρησιμοποιείτε προφυλακτικά
-Θα μπορούσαν να τα κάνουν με άρωμα φράουλας!
(σκίτσο τού Wolinski)

Ελπίζω η αστυνομία να μού επιτρέψει να είμαι περισσότερο συγκλονισμένος από τη δολοφονία τού Wolinski, που τον είχα μάθει από τα αναρίθμητα τεύχη τής Βαβέλ και τού Παρά Πέντε που ξεκίνησα να συλλέγω από το 1998. Τούς άλλους δεν μπορώ να πω ότι τούς γνώριζα, αν και είχα δει τα σκίτσα τους. Με πόνεσε όλο αυτό το συμβάν αλλά ακόμα περισσότερο ο βίαιος θάνατος αυτού που μέσα από τα σκίτσα τού οποίου έμαθα και μερικά πράγματα, είδα μερικές ιδέες από άλλη σκοπιά, όπως τη σύντομη ιστορία ενός άνδρα που βιάστηκε από μία γυναίκα και στην αστυνομία αρνούνταν να τον πάρουν στα σοβαρά. Άφησε απλά σκίτσα αλλά τεράστιες ιδέες.

Αυτό με πείραξε λίγο περισσότερο απ'όλα τα υπόλοιπα. Και οι άλλες αδικίες με πειράζουν. Και η Γάζα, και η Συρία, και ο Σαμαράς, και όσα μπορείς να αναφέρεις. Αλλά άσε με και μη μού βάζεις πενθόμετρο. Μη νομίζεις ότι όσα μού έρχονται στο μυαλό, τα γράφω εδώ μέσα.

Από την άλλη, ελευθερία τού λόγου (επιβάλλεται να) έχουμε. Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις. Κι εγώ μπορώ να πω ότι είναι μαλακία. Κι εσύ το ίδιο με μένα. Όπλα πάντως, δεν πρόκειται να πάρουμε.