From book to movie - Από βιβλίο σε ταινία

As the third installment of the Hobbit trilogy is about to come out next month, let's take a short look on the main complaint of the readers of the book in which the movies are based. They say (and they're probably right, I haven't read the book) that the movies don't have much to do with the original material and that some characters don't even exist and they were added to the movies because why not, like Legolas, for example. I understand the concern, but it stands on a wrong foundation.

Literature and movies are two different media. That's very deep. I know, right? So, the book is in the author's responsibility and maybe the publisher has something to say. In cinema, this changes drastically. A screenplay, which is written in order to become a movie in the first place, can receive massive changes by the director and the producers (the people who invest their money) where they believe it is needed. The screenwriter can either suck it or argue, stand their ground and decide that they won't see their movie produced.

What about the books though? Well, this takes the whole thing to another level. In books, the author writes what comes to mind without caring about the budget or the way this scene will be shot. There are no restrictions. The movie director who receives the adapted screenplay (or writes it), besides the impossibility of shooting some scenes, has their own vision about the movie. Just like with an original screenplay, it's their movie and they have the last word. If Peter Jackson wants to add Legolas because he thinks that he will add to the story, it's his movie. It's based on a book, it's not a page-by-page exact adaptation of the book. Maybe he feels like adding John McClane shouting "Yippie ki-yay mothafuckaaaaas" to the orcs while shooting them in the face. It's his movie. It's not the book anymore.

Really, if we manage to separate these things in our head, we'll be able to enjoy movies much more. Or maybe focus on real faults and laugh at them instead.

Το ίδιο κείμενο, μεταφρασμένο:

Καθώς η τρίτη συνέχεια τής τριλογίας τού Χόμπιτ βγαίνει στους κινηματογράφους τον επόμενο μήνα, ας ρίξουμε μία σύντομη ματιά στο κύριο παράπονο των αναγνωστών τού βιβλίου στο οποίο βασίζονται οι ταινίες. Λένε λοιπόν (και πιθανότατα έχουν δίκιο, δεν έχω διαβάσει το βιβλίο) ότι οι ταινίες δεν είναι ιδιαίτερα σχετικές με το αρχικό υλικό και κάποιοι χαρακτήρες που δεν υπάρχουν, προστέθηκαν γιατί έτσι, όπως ο Λέγκολας, για παράδειγμα. Καταλαβαίνω το σκεπτικό, αλλά στέκεται σε λάθος βάση.

Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είναι δύο διαφορετικά μέσα. Βαθύ, έτσι; Το περίμενες; Λοιπόν, το βιβλίο είναι ευθύνη τού συγγραφέα και ίσως και ο εκδότης να έχει κάτι να πει. Στον κινηματογράφο, αυτό αλλάζει δραματικά. Ένα σενάριο, το οποίο γράφεται με σκοπό να γίνει ταινία, μπορεί να δεχτεί τεράστιες αλλαγές από τον σκηνοθέτη και τούς παραγωγούς (τούς ανθρώπους που επενδύουν τα λεφτά τους) εκεί που θεωρούν ότι χρειάζεται. Οι σεναριογράφοι μπορούν απλώς να κάνουν ησυχία ή να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους, να επιμείνουν και να το πάρουν απόφαση ότι δεν πρόκειται να δούνε την ταινία τους στο σινεμά.

Ναι, αλλά τί γίνεται με τα βιβλία; Εδώ αλλάζουμε επίπεδο τελείως. Στα βιβλία, ο συγγραφέας γράφει ό,τι γουστάρει χωρίς να νοιάζεται για το μπάτζετ ή για τον τρόπο με τον οποίο θα γυριστεί μία σκηνή. Δεν υπάρχουν περιορισμοί. Ο σκηνοθέτης που θα παραλάβει το προσαρμοσμένο σενάριο (ή θα το γράψει), πέρα από την αδυναμία γυρίσματος κάποιων σκηνών, έχει και το δικό του όραμα για την ταινία. Όπως και μ'ένα πρωτότυπο σενάριο, είναι η ταινία του κι έχει τον τελευταίο λόγο. Αν ο Πίτερ Τζάκσον θέλει να προσθέσει τον Λέγκολας επειδή πιστεύει ότι θα κάνει καλό στην ιστορία, η ταινία είναι δική του. Βασίζεται σ'ένα βιβλίο, δεν πρόκειται για ακριβή μεταφορά, σελίδα προς σελίδα. Μπορεί να γουστάρει να προσθέσει τον Σπύρο Παπαδόπουλο να λέει "Τί έγινε ρε παιδιά; Μάς την πέσανε;" κάθε φορά που ένα βέλος περνάει ξυστά από τούς νάνους (στο κείμενο στ'αγγλικά έγραψα άλλο παράδειγμα, εξίσου ξεκαρδιστικό). Είναι η ταινία του. Δεν είναι πλέον το βιβλίο.

Σοβαρά, αν καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε αυτά τα πράγματα στο μυαλό μας, θα καταφέρουμε να ευχαριστηθούμε τις ταινίες αρκετά περισσότερο. Ή ίσως να εστιάσουμε στα πραγματικά λάθη και να γελάσουμε μ'αυτά.