Ταινία που βασίζεται στο μύθο ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% τού εγκεφάλου μας, με μία τύπισσα (την ξινομούρα Σκάρλετ Τζοχάνσον) που με κάποιον τρόπο μαθαίνει να χρησιμοποιεί το 100% και γκρεμίζει κτίρια και δρόμους με τις εκπληκτικές του ικανότητες. ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Δεν ξέρω, μπορεί η ταινία να είναι συμπαθητική, δεν έχει σημασία. Οι βάσεις της είναι σαθρές. Ποιος σεναριογράφος έκανε αυτό το πράγμα και γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να πει ότι κάνετε λάθος ρε καραγκιόζηδες και ας αλλάξουμε λίγο το θέμα. Ας γκρεμίσει ό,τι θέλει αλλά με άλλη δικαιολογία και όχι με τον υπερφυσικό της εγκέφαλο.
Για την ιστορία, χρησιμοποιούμε διαφορετικά μέρη τού εγκεφάλου για διαφορετικές λειτουργίες. Το 100% είναι σε λειτουργία, απλώς όχι ταυτόχρονα. Και δεν γκρεμίζει σπίτια, τουλάχιστον όχι ο δικός μου.
The same text:
A movie based on the myth that we use only 10% of our brain with a gal (the sourface Scarlett Johansson) who somehow learns to use 100% of it and she brings down buildings and streets with its amazing abilities. WHAT BULLSHIT! I don't know, maybe the move is watchable, it doesn't really matter. Its foundations are rotten. What kind of screenwriter did this atrocity and why nobody said that you morons are completely mistaken and let's change a bit the subject. She can bring down whatever she wants but with a different excuse and not her supernatural brain.
Just for our information, we use different parts of the brain for different functions. 100% of it works, just not at the same time. And it doesn't bring down houses, at least mine doesn't.
Monday, September 29, 2014
Sunday, September 28, 2014
Απόδραση από την comfort zone / Escape from the comfort zone
Δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω. Ζώνη άνεσης; Άντε, ας το πω ζώνη άνεσης. Είναι τα πράγματα που κάνεις καθημερινά χωρίς να σε ζορίζουν και χωρίς να τα πολυσκέφτεσαι. Επίσης, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για όποιον θέλει να κάνει καινούργια πράγματα. Δεν μπορείς να μάθεις κάτι καινούργιο ή να κάνεις κάτι διαφορετικό αν δεν πιέσεις τον εαυτό σου για να κάνει κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Δεν μπορείς να εξελιχτείς.
Είναι εύκολο να παίζεις Angry birds ή όποιο μαλακισμένο παιχνίδι είναι τής μόδας τελευταία, αλλά δεν πρόκειται να σε βοηθήσει να μάθεις ισπανικά. Και για να μάθεις ισπανικά, πρέπει να περάσεις κάποιες ώρες μελετώντας. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Αυτά και τέλος. Πρέπει να βγω από τη ζώνη μου και να γράψω ένα κείμενο για το επόμενο Sit Down Tragedy.
The text translated:
Comfort zone is the total of things you do every day without straining yourself and without thinking too much about them. Also, it's the biggest obstacle for anyone who wants to do new stuff. You cannot learn something new or do something different if you don't push yourself to do something you're not used to doing. You cannot evolve.
It's easy to play Angry birds or whatever shitty game is trendy lately, but it won't help you learn Spanish. In order to learn Spanish, you have to spend several hours studying. It's not easy at all but there's no other way.
That's all. I have to exit my zone and write a text for my video blog.
Είναι εύκολο να παίζεις Angry birds ή όποιο μαλακισμένο παιχνίδι είναι τής μόδας τελευταία, αλλά δεν πρόκειται να σε βοηθήσει να μάθεις ισπανικά. Και για να μάθεις ισπανικά, πρέπει να περάσεις κάποιες ώρες μελετώντας. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Αυτά και τέλος. Πρέπει να βγω από τη ζώνη μου και να γράψω ένα κείμενο για το επόμενο Sit Down Tragedy.
The text translated:
Comfort zone is the total of things you do every day without straining yourself and without thinking too much about them. Also, it's the biggest obstacle for anyone who wants to do new stuff. You cannot learn something new or do something different if you don't push yourself to do something you're not used to doing. You cannot evolve.
It's easy to play Angry birds or whatever shitty game is trendy lately, but it won't help you learn Spanish. In order to learn Spanish, you have to spend several hours studying. It's not easy at all but there's no other way.
That's all. I have to exit my zone and write a text for my video blog.
Saturday, September 27, 2014
Τα νεύρα μου
Πάνε 4 εβδομάδες από την Κυριακή 31 Αυγούστου, όταν προσπάθησα να τεντωθώ και με βρήκε ένας ξαφνικός δυνατός πόνος χαμηλά στη δεξιά ωμοπλάτη. Έχω ξαναπεράσει από παρόμοια περιστατικά, αλλά ποτέ δεν κράτησαν πολύ. Την επόμενη μέρα ο πόνος είχε μεταφερθεί μεταξύ αγκώνα και ώμου και η άκρη τού αντίχειρά μου μούδιασε. Ο γιατρός μού έδωσε κάτι παυσίπονα που με βοήθησαν περίπου όσο και ένα κουτάκι tic tac.
Την επόμενη μέρα πήγα σε συνέντευξη για δουλειά (δεν τα κατάφερα αλλά μάλλον επειδή για να πάω στο αεροδρόμιο για την πρωινή βάρδια θα έπρεπε να αλλάξω 4 νυχτερινά λεωφορεία και να φάω 2 ώρες στον δρόμο) (αλλιώς είμαι σίγουρος ότι ήμουν αυτό που ζητούσαν) (εγγυημένα πράγματα) και ο συνδυασμός ζέστης και πόνου δε μού έκαναν τη διαδικασία πολύ ευχάριστη.
Επόμενη μέρα, Τετάρτη, ήταν το ραντεβού για την ετήσια αξονική τομογραφία. Ωραία είναι να περιπλανιέσαι στους δρόμους τού Παρισιού με το χέρι σου να σε πεθαίνει στον πόνο. Ζεις την εμπειρία πιο έντονα. Έπρεπε να ξαναπάω στον γιατρό όταν γύρισα από το νοσοκομείο (από νοσοκομείο σε γιατρό, γαμώ το ερείπιό μου στα καλά καθούμενα). Μού έκλεισαν ραντεβού για την Πέμπτη το απόγευμα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω. Ξανατηλεφώνησα και ζήτησα να με δούνε όσο γίνεται πιο σύντομα. Να είναι καλά η κοπέλα (δεν ήταν ο ίδιος γιατρός, μάλλον κάνει την πρακτική της στο ιατρείο του), με δέχτηκε και μού έδωσε ένα αντιφλεγμονώδες, καθώς και δυνατότερα παυσίπονα.
Ψιλοβελτιώθηκε η κατάσταση. Άρχισα να κάνω και ζεστά μπάνια. Όσο ήμουν μέσα στο νερό, ο πόνος ανακουφιζόταν κάπως. Αλλά τη νύχτα ήταν ανυπόφορη η κατάσταση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ελάχιστες στάσεις με βόλευαν, αλλα και πάλι απλώς περιόριζαν τον πόνο. Αρκετές φορές σηκώθηκα και τριγύριζα μέσα στο δωμάτιο ενώ κάποια στιγμή προσπάθησα να κοιμηθώ καθιστός, στην καρέκλα. Νομίζω ότι όταν δεν ήμουν ξαπλωμένος, δεν πονούσε και τόσο.
Με τη συμπλήρωση μίας εβδομάδας, είχα κουραστεί να λυπάμαι τον εαυτό μου και αποφάσισα να προχωρήσω σε πιο ενεργητική αντιμετώπιση. Ξεκίνησα γυμναστική με το λάστιχο με τα χερούλια (που δεν ξέρω πώς το λένε και τεμπελιάζω να γκουγκλάρω τώρα) (πάντως είναι πολύ ωραίο εργαλείο για γυμναστική και πολύ έυκολο να το μεταφέρεις παντού) τεντώνοντας και ζορίζοντας τα χέρια όσο γινόταν περισσότερο. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Είχα χάσει γύρω στο 10% τής ικανότητας κίνησης στο δεξί μου χέρι. Προσπαθώντας να ανακινήσω το αποσμητικό, μού έφευγε. Για να κάνω έλξεις στο μονόζυγο, ούτε λόγος. Έπρεπε να ξαναδυναμώσω.
Ευτυχώς η δεύτερη εβδομάδα δεν ήταν τόσο δύσκολη και αργότερα άρχισε να βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση. Στα μέσα τής τρίτης εβδομάδας μπόρεσα ακόμη και να κοιμηθώ κανονικά, αν και το πρόβλημα δεν υποχώρησε τελείως.
Τώρα, παρότι το αισθάνομαι ακόμα, δε μ'ενοχλεί σχεδόν καθόλου. Μόνο ο αντίχειρας παραμένει σταθερά μουδιασμένος και αν συνεχίσει έτσι για πάνω από μία εβδομάδα, θα ξαναπάω στον γιατρό.
Μπορεί να το έπαθα επειδή συνηθίζω να πλακώνομαι σε έντονες ασκήσεις μέχρι όσο αντέχω, χωρίς ζέσταμα. Όπως και νά'χει, την επόμενη φορά που θα πάω στο μονόζυγο ή θα κάνω κάμψεις, θα φροντίσω να έχω προετοιμαστεί. Πολύ σκατένιος πόνος. Ποτέ ξανά.
Την επόμενη μέρα πήγα σε συνέντευξη για δουλειά (δεν τα κατάφερα αλλά μάλλον επειδή για να πάω στο αεροδρόμιο για την πρωινή βάρδια θα έπρεπε να αλλάξω 4 νυχτερινά λεωφορεία και να φάω 2 ώρες στον δρόμο) (αλλιώς είμαι σίγουρος ότι ήμουν αυτό που ζητούσαν) (εγγυημένα πράγματα) και ο συνδυασμός ζέστης και πόνου δε μού έκαναν τη διαδικασία πολύ ευχάριστη.
Επόμενη μέρα, Τετάρτη, ήταν το ραντεβού για την ετήσια αξονική τομογραφία. Ωραία είναι να περιπλανιέσαι στους δρόμους τού Παρισιού με το χέρι σου να σε πεθαίνει στον πόνο. Ζεις την εμπειρία πιο έντονα. Έπρεπε να ξαναπάω στον γιατρό όταν γύρισα από το νοσοκομείο (από νοσοκομείο σε γιατρό, γαμώ το ερείπιό μου στα καλά καθούμενα). Μού έκλεισαν ραντεβού για την Πέμπτη το απόγευμα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω. Ξανατηλεφώνησα και ζήτησα να με δούνε όσο γίνεται πιο σύντομα. Να είναι καλά η κοπέλα (δεν ήταν ο ίδιος γιατρός, μάλλον κάνει την πρακτική της στο ιατρείο του), με δέχτηκε και μού έδωσε ένα αντιφλεγμονώδες, καθώς και δυνατότερα παυσίπονα.
Ψιλοβελτιώθηκε η κατάσταση. Άρχισα να κάνω και ζεστά μπάνια. Όσο ήμουν μέσα στο νερό, ο πόνος ανακουφιζόταν κάπως. Αλλά τη νύχτα ήταν ανυπόφορη η κατάσταση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ελάχιστες στάσεις με βόλευαν, αλλα και πάλι απλώς περιόριζαν τον πόνο. Αρκετές φορές σηκώθηκα και τριγύριζα μέσα στο δωμάτιο ενώ κάποια στιγμή προσπάθησα να κοιμηθώ καθιστός, στην καρέκλα. Νομίζω ότι όταν δεν ήμουν ξαπλωμένος, δεν πονούσε και τόσο.
Με τη συμπλήρωση μίας εβδομάδας, είχα κουραστεί να λυπάμαι τον εαυτό μου και αποφάσισα να προχωρήσω σε πιο ενεργητική αντιμετώπιση. Ξεκίνησα γυμναστική με το λάστιχο με τα χερούλια (που δεν ξέρω πώς το λένε και τεμπελιάζω να γκουγκλάρω τώρα) (πάντως είναι πολύ ωραίο εργαλείο για γυμναστική και πολύ έυκολο να το μεταφέρεις παντού) τεντώνοντας και ζορίζοντας τα χέρια όσο γινόταν περισσότερο. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Είχα χάσει γύρω στο 10% τής ικανότητας κίνησης στο δεξί μου χέρι. Προσπαθώντας να ανακινήσω το αποσμητικό, μού έφευγε. Για να κάνω έλξεις στο μονόζυγο, ούτε λόγος. Έπρεπε να ξαναδυναμώσω.
Ευτυχώς η δεύτερη εβδομάδα δεν ήταν τόσο δύσκολη και αργότερα άρχισε να βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση. Στα μέσα τής τρίτης εβδομάδας μπόρεσα ακόμη και να κοιμηθώ κανονικά, αν και το πρόβλημα δεν υποχώρησε τελείως.
Τώρα, παρότι το αισθάνομαι ακόμα, δε μ'ενοχλεί σχεδόν καθόλου. Μόνο ο αντίχειρας παραμένει σταθερά μουδιασμένος και αν συνεχίσει έτσι για πάνω από μία εβδομάδα, θα ξαναπάω στον γιατρό.
Μπορεί να το έπαθα επειδή συνηθίζω να πλακώνομαι σε έντονες ασκήσεις μέχρι όσο αντέχω, χωρίς ζέσταμα. Όπως και νά'χει, την επόμενη φορά που θα πάω στο μονόζυγο ή θα κάνω κάμψεις, θα φροντίσω να έχω προετοιμαστεί. Πολύ σκατένιος πόνος. Ποτέ ξανά.
Γράψιμο, γράψιμο και λίγο γράψιμο ακόμα
Από τον Ιούνιο τού 2012 που ήρθα στο Παρίσι, έχω γράψει 2 σενάρια μεγάλου μήκους (το ένα σε δύο γλώσσες), 3 σενάρια μικρού μήκους (το ένα το μετατρέψαμε σε ταινία), ένα βιβλίο (διαθέσιμο δωρεάν, αρκεί να μη σε πειράζει που είναι στα αγγλικά), ένα ολοκληρωμένο τραγούδι και στίχους για άλλα δύο, καθώς και ένα επεισόδιο για μία σειρά που βασίζεται στις πρώτες μας ταινίες και θα ήθελα πάρα πολύ να μπορέσουμε να τη γυρίσουμε με κάποιον τρόπο. Ακόμα, έγραψα κείμενα και γύρισα αρκετά μικρά βίντεο. Πάνω από 20.
Μπορεί να μοιάζουν αρκετά αλλά δεν είναι. Ένα 90% τού χρόνου τής δημιουργίας έχει περάσει προσπαθώντας να ξεκινήσω να γράφω κάτι, οτιδήποτε, καθώς και δικαιολογώντας τον εαυτό μου λέγοντας ότι και αύριο μέρα είναι, τώρα είναι αργά κλπ. Δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω. Χάνω πάρα πολύ χρόνο με την προσοχή μου να αποσπάται εδώ κι εκεί. Ίσως να αποφεύγω να γράψω επειδή δεν είμαι σίγουρος γι'αυτό που θέλω να γράψω. Το σενάριο για το πιλοτικό επεισόδιο τού Τελευταίου Ψηφοφόρου, το έγραψα μέσα σε τρεις μέρες. 36 σελίδες. Κι οι ιδέες έρχονταν άνετα, χωρίς πολύ άγχος. Ίσως επειδή ξέρω πολύ καλύτερα τούς χαρακτήρες και ήταν πιο εύκολο να γράψω τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους σε σχέση με το Hindsight Hero (την ταινία μεγάλου μήκους που θέλω να γυρίσω και δυσκολεύομαι να βρω τα -όχι και πολλά- λεφτά που θα χρειαστούν).
Ίσως αυτό το μπλογκ να έχει αυτόν τον σκοπό. Να με βάλει στη διαδικασία να γράφω κάθε μέρα και κάτι, οτιδήποτε, μια γνώμη, μερικές σκέψεις, μία ιδέα, κάτι για να πάρω φόρα και να γράφω πιο συχνά.
Υπάρχει και το Φέιζμπουκ βέβαια, ένα εργαλείο που είναι πολύ χρήσιμο αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Αλλά δεν είναι μπλογκ. Τα κείμενα χάνονται κάτω από σωρούς από τραγούδια και φιλοσοφίες τής κακιάς ώρας για 14χρονα. Καλύτερα εδώ και, κατ'επέκταση, σ'αυτά που θέλω να γράψω. Στα σενάρια και στα σύντομα βίντεο. Ίσως ακόμα και στα τραγούδια, που τα έχω εγκαταλείψει στη μοίρα τους εδώ και χρόνια. Όπως και νά'χει, εδώ θα γράφω τα νεότερά μου. Ίσως να λειτουργήσει σαν ημερολόγιο αλλά διαμορφωμένο έτσι ώστε να μην αφορά μόνο εμένα. Θα δούμε. Μπορεί και να το παρατήσω, όπως έχω παρατήσει άλλα πράγματα που ξεκίνησα. Δεν είναι κακός ο πειραματισμός.
Μπορεί να μοιάζουν αρκετά αλλά δεν είναι. Ένα 90% τού χρόνου τής δημιουργίας έχει περάσει προσπαθώντας να ξεκινήσω να γράφω κάτι, οτιδήποτε, καθώς και δικαιολογώντας τον εαυτό μου λέγοντας ότι και αύριο μέρα είναι, τώρα είναι αργά κλπ. Δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω. Χάνω πάρα πολύ χρόνο με την προσοχή μου να αποσπάται εδώ κι εκεί. Ίσως να αποφεύγω να γράψω επειδή δεν είμαι σίγουρος γι'αυτό που θέλω να γράψω. Το σενάριο για το πιλοτικό επεισόδιο τού Τελευταίου Ψηφοφόρου, το έγραψα μέσα σε τρεις μέρες. 36 σελίδες. Κι οι ιδέες έρχονταν άνετα, χωρίς πολύ άγχος. Ίσως επειδή ξέρω πολύ καλύτερα τούς χαρακτήρες και ήταν πιο εύκολο να γράψω τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους σε σχέση με το Hindsight Hero (την ταινία μεγάλου μήκους που θέλω να γυρίσω και δυσκολεύομαι να βρω τα -όχι και πολλά- λεφτά που θα χρειαστούν).
Ίσως αυτό το μπλογκ να έχει αυτόν τον σκοπό. Να με βάλει στη διαδικασία να γράφω κάθε μέρα και κάτι, οτιδήποτε, μια γνώμη, μερικές σκέψεις, μία ιδέα, κάτι για να πάρω φόρα και να γράφω πιο συχνά.
Υπάρχει και το Φέιζμπουκ βέβαια, ένα εργαλείο που είναι πολύ χρήσιμο αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Αλλά δεν είναι μπλογκ. Τα κείμενα χάνονται κάτω από σωρούς από τραγούδια και φιλοσοφίες τής κακιάς ώρας για 14χρονα. Καλύτερα εδώ και, κατ'επέκταση, σ'αυτά που θέλω να γράψω. Στα σενάρια και στα σύντομα βίντεο. Ίσως ακόμα και στα τραγούδια, που τα έχω εγκαταλείψει στη μοίρα τους εδώ και χρόνια. Όπως και νά'χει, εδώ θα γράφω τα νεότερά μου. Ίσως να λειτουργήσει σαν ημερολόγιο αλλά διαμορφωμένο έτσι ώστε να μην αφορά μόνο εμένα. Θα δούμε. Μπορεί και να το παρατήσω, όπως έχω παρατήσει άλλα πράγματα που ξεκίνησα. Δεν είναι κακός ο πειραματισμός.
Friday, September 26, 2014
Εισαγωγή - Introduction
Παρότι έχω ήδη ένα προσωπικό μπλογκ, νομίζω ότι προτιμώ να φτιάξω ένα από την αρχή, με πιο εύκολο URL. Αυτό το "glykopatates" που έγραψα χωρίς να πολυσκεφτώ, δεν το πολυαισθάνομαι δικό μου πλέον. Αυτό εδώ θέλω να είναι πιο προσωπικό και να γράφω όσο γίνεται πιο συχνά. Έστω και λίγες γραμμές κάθε φορά. Κι επίσης θέλω να το κρατήσω όσο γίνεται πιο ελαφρύ. Θα δούμε. Συνήθως τείνω να φορτώνω τα μπλογκ μου με λινκ και γκατζετάκια και διάφορα χρώματα αλλά ίσως εδώ ν'αντισταθώ.
Even though I already have a personal blog, I think that I prefer to create one from scratch, with an easier URL. That "glykopatates" that I had written without thinking much about, I can't say that I feel it as a part of me any more. This one here, I want it to be more personal and I want to write in it as often as possible. Even a few lines every time. And I also want to keep it as light as possible. We'll see about that. Usually I tend to load my blogs with links and gadgets and various colors but maybe here I'll be able to resist the temptation.
Even though I already have a personal blog, I think that I prefer to create one from scratch, with an easier URL. That "glykopatates" that I had written without thinking much about, I can't say that I feel it as a part of me any more. This one here, I want it to be more personal and I want to write in it as often as possible. Even a few lines every time. And I also want to keep it as light as possible. We'll see about that. Usually I tend to load my blogs with links and gadgets and various colors but maybe here I'll be able to resist the temptation.
Subscribe to:
Posts (Atom)