Subjects

Sunday, November 2, 2014

From book to movie - Από βιβλίο σε ταινία



As the third installment of the Hobbit trilogy is about to come out next month, let's take a short look on the main complaint of the readers of the book in which the movies are based. They say (and they're probably right, I haven't read the book) that the movies don't have much to do with the original material and that some characters don't even exist and they were added to the movies because why not, like Legolas, for example. I understand the concern, but it stands on a wrong foundation.

Literature and movies are two different media. That's very deep. I know, right? So, the book is in the author's responsibility and maybe the publisher has something to say. In cinema, this changes drastically. A screenplay, which is written in order to become a movie in the first place, can receive massive changes by the director and the producers (the people who invest their money) where they believe it is needed. The screenwriter can either suck it or argue, stand their ground and decide that they won't see their movie produced.

What about the books though? Well, this takes the whole thing to another level. In books, the author writes what comes to mind without caring about the budget or the way this scene will be shot. There are no restrictions. The movie director who receives the adapted screenplay (or writes it), besides the impossibility of shooting some scenes, has their own vision about the movie. Just like with an original screenplay, it's their movie and they have the last word. If Peter Jackson wants to add Legolas because he thinks that he will add to the story, it's his movie. It's based on a book, it's not a page-by-page exact adaptation of the book. Maybe he feels like adding John McClane shouting "Yippie ki-yay mothafuckaaaaas" to the orcs while shooting them in the face. It's his movie. It's not the book anymore.

Really, if we manage to separate these things in our head, we'll be able to enjoy movies much more. Or maybe focus on real faults and laugh at them instead.

Το ίδιο κείμενο, μεταφρασμένο:

Καθώς η τρίτη συνέχεια τής τριλογίας τού Χόμπιτ βγαίνει στους κινηματογράφους τον επόμενο μήνα, ας ρίξουμε μία σύντομη ματιά στο κύριο παράπονο των αναγνωστών τού βιβλίου στο οποίο βασίζονται οι ταινίες. Λένε λοιπόν (και πιθανότατα έχουν δίκιο, δεν έχω διαβάσει το βιβλίο) ότι οι ταινίες δεν είναι ιδιαίτερα σχετικές με το αρχικό υλικό και κάποιοι χαρακτήρες που δεν υπάρχουν, προστέθηκαν γιατί έτσι, όπως ο Λέγκολας, για παράδειγμα. Καταλαβαίνω το σκεπτικό, αλλά στέκεται σε λάθος βάση.

Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είναι δύο διαφορετικά μέσα. Βαθύ, έτσι; Το περίμενες; Λοιπόν, το βιβλίο είναι ευθύνη τού συγγραφέα και ίσως και ο εκδότης να έχει κάτι να πει. Στον κινηματογράφο, αυτό αλλάζει δραματικά. Ένα σενάριο, το οποίο γράφεται με σκοπό να γίνει ταινία, μπορεί να δεχτεί τεράστιες αλλαγές από τον σκηνοθέτη και τούς παραγωγούς (τούς ανθρώπους που επενδύουν τα λεφτά τους) εκεί που θεωρούν ότι χρειάζεται. Οι σεναριογράφοι μπορούν απλώς να κάνουν ησυχία ή να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους, να επιμείνουν και να το πάρουν απόφαση ότι δεν πρόκειται να δούνε την ταινία τους στο σινεμά.

Ναι, αλλά τί γίνεται με τα βιβλία; Εδώ αλλάζουμε επίπεδο τελείως. Στα βιβλία, ο συγγραφέας γράφει ό,τι γουστάρει χωρίς να νοιάζεται για το μπάτζετ ή για τον τρόπο με τον οποίο θα γυριστεί μία σκηνή. Δεν υπάρχουν περιορισμοί. Ο σκηνοθέτης που θα παραλάβει το προσαρμοσμένο σενάριο (ή θα το γράψει), πέρα από την αδυναμία γυρίσματος κάποιων σκηνών, έχει και το δικό του όραμα για την ταινία. Όπως και μ'ένα πρωτότυπο σενάριο, είναι η ταινία του κι έχει τον τελευταίο λόγο. Αν ο Πίτερ Τζάκσον θέλει να προσθέσει τον Λέγκολας επειδή πιστεύει ότι θα κάνει καλό στην ιστορία, η ταινία είναι δική του. Βασίζεται σ'ένα βιβλίο, δεν πρόκειται για ακριβή μεταφορά, σελίδα προς σελίδα. Μπορεί να γουστάρει να προσθέσει τον Σπύρο Παπαδόπουλο να λέει "Τί έγινε ρε παιδιά; Μάς την πέσανε;" κάθε φορά που ένα βέλος περνάει ξυστά από τούς νάνους (στο κείμενο στ'αγγλικά έγραψα άλλο παράδειγμα, εξίσου ξεκαρδιστικό). Είναι η ταινία του. Δεν είναι πλέον το βιβλίο.

Σοβαρά, αν καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε αυτά τα πράγματα στο μυαλό μας, θα καταφέρουμε να ευχαριστηθούμε τις ταινίες αρκετά περισσότερο. Ή ίσως να εστιάσουμε στα πραγματικά λάθη και να γελάσουμε μ'αυτά.

Friday, October 31, 2014

#Hashtags, the big mystery - #Χάστανγκζ, το μεγάλο μυστήριο

Hashtags, or sharps (for us musicians) or tic-tac-toe (for us gamers) are the # symbols that we see everywhere. They began on Twitter and now they are in every social network. Their use is quite simple. I write something concerning a subject and I use the hashtag in order for other people who are looking for the same subject, to be able to read my post. Consequently, a text about photos taken in Paris, would look like this:

"This is the #Louvre #museum in #Paris, where many of the most important #art #masterpieces can be found." (additional key words can follow) 

All right? It's not complicated, is it? Now, when someone clicks on #Paris, they will see all the posts where people wrote about Paris.

But for some people, hashtags are an opportunity to fill their post with links and they also use it as decoration, hashtagging words and phrases that nobody would ever look for. Like the example of the photo below. Some users put the # at the end of the word, making it look quite stupid, actually. Others stick the words and you see only one active hashtag and many words with # instead of space bar. Also pretty stupid.

I'm not putting blame here. I'm just trying to inform you so that we can make social networking a better experience for everyone, all right? All right! Thanks!



Το ίδιο κείμενο, σε άλλη γλώσσα:

Τα χάστανγκζ (με βαριά προφορά κατά προτίμηση) ή διέσεις (για εμάς τούς μουσικούς) ή τρίλιζες (για εμάς τούς παίκτες) είναι αυτά # τα σύμβολα που βλέπουμε παντού. Ξεκίνησαν στο Τουίτερ και τώρα βρίσκονται σε κάθε κοινωνικό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης. Η χρήση τους είναι αρκετά απλή. Γράφω κάτι σχετικά με ένα θέμα και χρησιμοποιώ το χάστανγκ έτσ ώστε και άλλοι άνθρωποι που ψάχνουν για το ίδιο θέμα, να μπορέσουν να δούνε τί έγραψα. Επομένως, ένα κείμενο που αφορά φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στο Παρίσι, θα μοιάζει κάπως έτσι:

Αυτό είναι το #μουσείο τού #Λούβρου στο #Παρίσι, όπου πολλά από τα σημαντικότερα #αριστουργήματα μπορούν να βρεθούν. (πρόσθετες λέξεις-κλειδιά μπορούν ν'ακολουθήσουν)

Εντάξει; Δεν είναι περίπλοκο, έτσι; Τώρα, όταν κάποιος κλικάρει στο #Παρίσι, θα δει όλες τις αναρτήσεις που αφορούν το Παρίσι.

Αλλά για κάποιους ανθρώπους, τα χάστανγκζ αποτελούν μία ευκαιρία για να γεμίσουν τις αναρτήσεις τους με λινκζ, ενώ τα χρησιμοποιούν και σαν διακόσμηση, χαστανγκάροντας (τί ρήμα πήγα κι έφτιαξα πάλι...) λέξεις και φράσεις που ποτέ κανείς δεν θα έψαχνε. Σαν το παράδειγμα τού σκρίνσοτ λίγο πιο πάνω. Μερικοί χρήστες βάζουν το # στο τέλος τής λέξης, παράγοντας ένα αρκετά βλακώδες αποτέλεσμα. Άλλοι κολλάνε τις λέξεις και βλέπεις μόνο ένα ενεργό χάστανγκ και πολλές λέξεις με # αντί για διάστημα. Επίσης αρκετά βλακώδες.

Δεν κατηγορώ κανέναν. Απλώς προσπαθώ να σε πληροφορήσω έτσι ώστε να κάνουμε την κοινωνική δικτύωση των κοινωνικών δικτύων μία καλύτερη εμπειρία για όλους, εντάξει; Εντάξει! Φχαριστώ!

Wednesday, October 29, 2014

"Χαλογουίν; Μα αυτά είναι ξενόφερτα πράματα!"

...σκέφτηκε ο Γιάννης Μπιφτέκης λίγες μέρες μετά την παρέλαση και λίγες εβδομάδες πριν στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και την φάτνη. Στη συνέχεια άναψε ένα τσιγάρο και μπήκε στο αυτοκίνητό του για να πάει να πάρει πίτσα και μπύρα για να δει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Πρώτα βέβαια, παραπονέθηκε στο Φέιζμπουκ (με ελληνικούς χαρακτήρες) και πήρε μερικά επιδοκιμαστικά λάικ. Προφανώς τίποτα από αυτά δεν είναι ξενόφερτο.

Τα πιο πολλά πράγματα που έχουμε (και που έχει όλος ο κόσμος), είναι ξενόφερτα. Αυτό σημαίνει ότι τα επινόησε κάποιος/κάποια σε κάποιο μέρος μακριά. Δεν μπορεί να μένουν κατ'αποκλειστικότητα σ'εκείνο το μέρος. Αν είναι καλά/ενδιαφέροντα/ελκυστικά, θέλουν να τα χρησιμοποιούν κι άλλοι. Κάπως έτσι οι διάφορες τεχνολογίες εξαπλώθηκαν στον πλανήτη. Όλα είναι ξενόφερτα για κάποιους. Οι μόνοι που δεν έχουν τίποτα ξενόφερτο είναι κάτι ιθαγενείς στον Αμαζόνιο. Αν ο Γιάννης Μπιφτέκης γουστάρει να μην έχει τίποτα ξενόφερτο, είναι ελεύθερος να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.

Η δικαιολογία "αυτά είναι ξενόφερτα" χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε "αυτά δε μού αρέσουν", αλλά επειδή τα προσωπικά μας γούστα δεν έχουν καμία σημασία, προσπαθούμε να τα κάνουμε σημαντικά βάζοντας κι άλλο κόσμο μέσα, άσχετα αν συμφωνούν ή όχι. Δεν έχει σημασία. Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή την ταυτότητά "μας". Η οποία έχει μείνει ανέπαφη όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχει σημασία ο ορισμός τής "ταυτότητας". Καθένας τον μεταφράζει όπως γουστάρει.

Και όποιος γουστάρει θα διασκεδάσει στο Χαλογουίν. Και το έλατο ξενόφερτο είναι. Φαντάζομαι ότι τις πρώτες φορές που στολίστηκαν έλατα, κάποιοι θα παραπονέθηκαν για την καταγωγή τής συνήθειας. Κι ο χριστιανισμός ξενόφερτος ήταν αλλά συνηθίστηκε.

Και το ροκ είναι ξενόφερτο, αλλά το βρίσκω πολύ πιο οικείο από το συρτάκι, ας πούμε. Αυτό δε με κάνει καλύτερο ή χειρότερο ή χωρίς αξίες και ήθη. Καθένας όπως γουστάρει. Happy Halloween.

Monday, October 27, 2014

What's the deal with tsū? - Τί τρέχει με το tsū;

I just stumbled on a new social network and its whole concept looks quite interesting, as it gives money to the users instead of keeping 100% of the revenue, like Facebook does. Its name is tsū and it looks like a normal social network with all the classic functions that we know. I made my account and you can too by clicking on my invite link. Of course, you can invite people too and so on and so on. You keep 40% of the revenue, 10% goes to the site and 50% goes to the person who invited you. So, while it's still soon, it's a good opportunity to join, in case it becomes bigger and better. Let's see.

Το ίδιο κείμενο μεταφρασμένο:

Μόλις ανακάλυψα ένα καινούργιο κοινωνικό δίκτυο και η όλη ιδέα του μοιάζει αρκετά ενδιαφέρουσα, καθώς δίνει λεφτά στους χρήστες αντί να κρατάει το 100% των εσόδων, όπως κάνει το Φέιζμπουκ. Το όνομά του είναι tsū και μοιάζει με ένα νορμάλ κοινωνικό δίκτυο με όλες τις κλασικές λειτουργίες που ξέρουμε. Έκανα τον λογαριασμό μου και μπορείς κι εσύ κάνοντας ένα κλικ για να πάρεις πρόσκληση. Φυσικά, μπορείς κι εσύ να προσκαλέσεις κόσμο και πάει λέγοντας. Κρατάς 40% των εσόδων, 10% πάει στο σάιτ και 50% πάει σε όποιον/όποια σε προσκάλεσε. Οπότε, όσο είναι ακόμα νωρίς, είναι μία καλή ευκαιρία για να μπούμε μέσα, σε περίπτωση που γίνει μεγαλύτερο και καλύτερο. Για να δούμε.


Saturday, October 25, 2014

Συλλεκτικό κομμάτι

Κοίτα τώρα τί γίνεται. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αρκετοί από εμάς συλλέγουμε διάφορα πράγματα. Γραμματόσημα, κέρματα, πακέτα τσιγάρων, κουτιά αναψυκτικών και μπύρας, καρτ-ποστάλ, τεύχη κόμικς, κούκλες, παιχνίδια Gameboy. Πολλές επιλογές υπάρχουν.

Ο υποφαινόμενος συλλέγει μικροσκοπικά κοχύλια και θέλει να κάνει ένα σλάιντσόου με τα πρόσφατα ευρήματά του αλλά τεμπελιάζει, όπως πάντα.
Απλώς διαλέγεις κάτι που σού αρέσει για κάποιο λόγο και αρχίζεις να μαζεύεις ό,τι μπορείς. Έχει ενδιαφέρον όλο αυτό. Αρκεί να συλλέγεις αυτά που γουστάρεις εσύ, όχι αυτά που σού λένε ότι είναι συλλεκτικά, διότι τότε παύουν να είναι συλλεκτικά.

Αυτό εδώ, ΔΕΝ είναι συλλεκτικό.
Όταν κάποιος κατασκευάζει ένα προϊόν του σε "συλλεκτική έκδοση", αυτόματα μηδενίζει τη συλλεκτική του αξία. Γιατί; Επειδή εξουδετερώνει τη μοναδικότητα τής συλλογής. Κάποιος που πραγματικά συλλέγει κάτι επειδή γουστάρει, θέλει να έχει μία συλλογή που δε μοιάζει με τις άλλες. Θέλει κομμάτια που είναι μόνα τους. Αν πάρεις τα διάφορα collector edition των ταινιών, των παιχνιδιών, των βιβλίων κλπ που βρίσκεις στα μαγαζιά, αυτό σημαίνει ότι αρκετοί ακόμη έχουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Αυτό δεν είναι συλλογή. Είναι μία απλή βιβλιοθήκη, τίποτα σπουδαίο, τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα που να έχει μέσα ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. Σού δώσανε μία εντολή, να αγοράσεις τη συλλεκτική έκδοση, και την εκτέλεσες. Σιγά το κατόρθωμα.

Γι'αυτό απεχθάνομαι τις συλλεκτικές εκδόσεις. Επειδή ακυρώνουν αυτό που υποτίθεται ότι είναι και μειώνουν την αξία τής έννοιας τής συλλογής. Τη σακούλα με τα κοχύλια που μάζεψα τον Σεπτέμβριο στη Νορμανδία, την φτάνει μόνο το μπουκάλι με τα κοχύλια που είχα μαζέψει στο Φανάρι (κοντά στην Κομοτηνή) πριν από 20 χρόνια. Και η συλλογή με τα καπάκια σου ή τις τηλεκάρτες σου είναι πολύ σημαντικότερη από τη συλλεκτική έκδοση τού Χάρι Πότερ, επειδή είναι δική σου, την επέλεξες εσύ. Δεν είναι και λίγο να μαζεύεις μία-μία τις κάρτες και να έχεις 2500, κάποιες από τις οποίες είναι και σπάνιες. Σού δίνει και μία ικανοποίηση για κάτι που είναι δικό σου. Δεν πήρες το κουτί με τις κάρτες έτοιμο, ενώ μερικές χιλιάδες άλλα ίδια κουτιά βρίσκονταν στην κυκλοφορία, για να παριστάνεις μετά ότι κάτι κατάφερες, έτσι; Έτσι...;


Thursday, October 23, 2014

Drawn Together

From left to right: Wooldor, Toot, Ling Ling, Foxxy, Xandir, Princess Clara, Spanky, Captain Hero
All right, I have to take it out or I'll blow up. I love Drawn Together. I love its weird, brutal humor and I'm deeply sad that it only lasted for 3 seasons. And a movie. I love the way the creators leave nothing untouched by their venomous satire and I love the whole concept of the 8 differently drawn characters together in a house for a reality show.

Even if it gets really disgusting some times (the closeups on Toot are much worse than Spanky's farts), it's all part of the whole exaggeration of the stereotypes that are being mocked, or, to express it better, the mockery goes towards the people who believe those stereotypes.

Overall we talk about a very clever series and a kind of humor that I like very much (so, yes, this whole text is heavily biased). You can take a look for yourself though, by clicking here, for example (the link will take you to the first episode and from there you can find the rest).

In case you had any doubts, no, this is not a cartoon to watch with children.
Το ίδιο κείμενο, μεταφρασμένο:

Λοιπόν, πρέπει να το βγάλω από μέσα μου, αλλιώς θα σκάσω. Λατρεύω το Drawn Together. Λατρεύω το περίεργο, βάναυσο χιούμορ του και είμαι βαθιά λυπημένος που κράτησε μόνο τρεις σεζόν. Και μία ταινία. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο οι δημιουργοί δεν αφήνουν τίποτα ανέγγιχτο από τη δηλητηριώδη τους σάτιρα κι επίσης λατρεύω την όλη ιδέα με τούς 8 διαφορετικά σχεδιασμένους χαρακτήρες να βρίσκονται μαζί σε ένα σπίτι για ένα ριάλιτι σόου.

Ακόμα κι αν γίνεται πραγματικά σιχαμένο κάποιες φορές (τα κοντινά στην Toot είναι πολύ χειρότερα από τις κλανιές τού γουρουνιού), είναι όλα μέρος τού ξεχειλώματος των στερεοτύπων που χτυπάνε, ή για να το θέσω καλύτερα, τα χτυπήματα έχουν στόχο τούς ανθρώπους που πιστεύουν αυτά τα στερεότυπα.

Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για μία πολύ έξυπνη σειρά και ένα είδος χιούμορ που μ'αρέσει πολύ (άρα ναι, όλο αυτό το κείμενο δεν είναι και τόσο αντικειμενικό). Μπορείς να τσεκάρεις αν συμφωνείς, κάνοντας ένα κλικάκι εδώ, ας πούμε (το λινκ θα σε πάει στο πρώτο επεισόδιο και από εκεί μπορείς να βρεις τα υπόλοιπα, αν ενδιαφέρεσαι).

Tuesday, October 21, 2014

Το τηλέφωνό μου λυγίζει - My phone bends

Τί έκανα δηλαδή; Απλώς κάθησα πάνω του. Τόσα λεφτά κάνει, θα έπρεπε να αντέχει.
Το καινούργιο iPhone 6 λυγίζει, λέει ο κόσμος. Και είναι ένα προβληματάκι αυτό, καθώς ένα τηλέφωνο δεν πρέπει να λυγίζει. Από την άλλη, όταν στριμώχνεις μία ευαίσθητη ηλεκτρονική συσκευή ανάμεσα στο κωλομέρι σου και την τσέπη τού τζιν, δεν είναι λογικό να περιμένεις κάτι δυσάρεστο να συμβεί; Πόση αντοχή να έχει πια ένα τηλέφωνο;

Το ξέρω, καλομάθαμε με το 3310 τής Νόκια, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σαν σφυρί, αλλά αυτή η εποχή πέρασε. Αν θέλουμε τα τηλέφωνά μας ακέραια, καλό είναι να τα προσέχουμε λίγο παραπάνω. Μπορείς να έχεις το Αντρόιντ με τις 5 ίντσες στην τσέπη σου όταν περπατάς, αλλά όταν κάθεσαι περιορίζεις τον χώρο και η απειλητική καμπύλη τού κώλου σου πιέζει υπερβολικά το τηλέφωνο, το οποίο δεν έχει πού να πάει. Βγάλτο. Ή έχε μία τσάντα στον ώμο ή στη μέση, κάτι για να το βάλεις μέσα και να μη διαλυθεί. Δεν είναι και πολύ δύσκολο, αν το σκεφτείς.

The same text, translated:

The new iPhone 6 bends, people say. And this is a little problem, since a phone is not supposed to bend. On the other hand, when you try to fit a sensitive electronic device between your ass and your jeans' pocket, isn't it kind of expected for something unpleasant to happen? How strong can a phone be after all?

I know, Nokia's 3310 spoiled us, as it could be used as a hammer among other things, but that era is gone. If we want our phones safe, we need to be a bit more careful. You can keep your 5-inch Android phone in your pocket when you walk, but when you sit you limit the space and the threatening curve of your ass presses too much against the phone, which has nowhere to go. Take it out. Or have a bag on your shoulder or waist, something to keep the phone in, to prevent it from breaking. It's not that hard, if you think about it.

Sunday, October 19, 2014

iPad με μόνο €34!

Ελκυστικό, έτσι; Κι όμως, γίνεται. Αυτές οι σελίδες με τις δημοπρασίες λένε αλήθεια. Υπάρχει κόσμος που αγοράζει από ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι ακόμα και αυτοκίνητα σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές, στο 10-20% τής κανονικής τιμής. Κι όλα αυτά χωρίς τα εμπορεύματα να είναι κλεμένα, μεταχειρισμένα, φτιαγμένα από σοκολάτα, απομιμήσεις από την Κίνα και χωρίς το σάιτ να έχει χασούρα. Απεναντίας, βγάζουν ζουμερό, αχνιστό, σχεδόν αδιανόητο κέρδος. Και τώρα θα εξηγήσω πώς γίνεται αυτό.

Όλη τη διαφορά την κάνει μία μικρή λεπτομέρεια. Για να συμμετάσχεις στις δημοπρασίες, χρειάζεται να αγοράσεις credits. Τί είναι αυτά; Κάτι σαν τις μάρκες που παίρνουμε στο λούνα παρκ όταν δίνουμε 100 δραχμές. Ή €10, δεν ξέρω πόσο κάνουν αυτά τα πράγματα, έχω χρόνια να βρεθώ σε λούνα παρκ. Η δημοπρασία δεν γίνεται σηκώνοντας το χέρι και ανεβάζοντας την τιμή. Για να εξηγήσω τη διαδικασία, διάλεξα το Madbid.fr, από το οποίο έχω και προσωπική εμπειρία.

Μοιάζει μπερδεμένο, αλλά θα ξεκαθαρίσει πολύ σύντομα.
Για τις ανάγκες τού παραδείγματός μας, ας πούμε ότι δίνουμε €99.99 για ν'αγοράσουμε 830 μάρκες.

Saturday, October 18, 2014

More plans on top of the old plans / Νέα σχέδια μαζί με τα παλιά

So, I've been meaning to work some grecophone comedy in the form of YouTube videos as well as a sitcom based on my first short movies. Procrastination has been a huge enemy (as well as a cold I caught with the changes of the weather), but this doesn't stop me from having more ideas. The latest one is that I want to make a short movie in two languages (GR-FR), but for this I will need a microphone to plug on the DSLR. I saw a few, I was a bit dismayed, eventually I will find one that suits me and my needs.

What do you know? I googled for a shotgun mic for the photo here and I found an interesting review on a cool and affordable one. So, I ordered it. Next step, videos with better sound quality. Sweet!

Το ίδιο κείμενο, μεταφρασμένο:

Λοιπόν, θέλω να κάνω λίγη κωμωδία σε μορφή βίντεο για το ΓιουΤχιούμπ, καθώς και μία σειρά βασισμένη στον Τελευταίο Ψηφοφόρο, την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους (και αυτές που ακολούθησαν). Η αναβλητικότητα έχει σταθεί αντάξιος εχθρός μέχρι στιγμής (καθώς κι ένα κρύωμα που άρπαξα με τις αλλαγές τού καιρού), αλλά αυτό δεν σταματάει την παραγωγή ιδεών. Η τελευταία μου αφορά τη δημιουργία μίας ταινίας μικρού μήκους σε δύο γλώσσες (GR-FR), αλλά γι'αυτή θα χρειαστώ ένα αξιοπρεπές μικρόφωνο για να κουμπώσω στην κάμερα. Είδα μερικές, ξενέρωσα λίγο, αλλά τελικά θα βρω μία που να μού ταιριάζει.

(Λίγο αργότερα...)

Για δες. Έριξα ένα γκουγκλαρισματάκι για να βρω κανένα μικρόφωνο για τη φωτογραφία και βρήκα μία ενδιαφέρουσα παρουσίαση ενός αξιοπρεπούς και οικονομικού μικροφώνου. Και το παρήγγειλα. Επόμενο βήμα, βίντεο με καλύτερη ποιότητα ήχου. Ζάχαρη!

Tuesday, October 7, 2014

Dancing with my ass

Δεν ξέρω τί λόγο ύπαρξης έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Ένα τσούρμο μισοκάποιοι και μισοτίποτα μαζί με κάτι επαγγελματίες χορευτές (...) διαγωνίζονται για να βγάλουν το ζευγάρι που θα χορέψει καλύτερα. Και έχουν και κριτική επιτροπή να τούς λέει ότι αυτό το κάνατε καλά αλλά το άλλο όχι και μού άρεσε η τεχνική σας, μπράβο, καταπληκτικό, 7. Εννοείται ότι υπάρχει κοινό με πανό για να υποστηρίξουν το αγαπημένο τους ζευγάρι και για να χειροκροτήσουν παθιασμένα όταν λάβουν εντολή σε κάποια συγκεκριμένη φιγούρα. Περίτεχνα στημένο σκηνικό, όπως και σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή, εντάξει.

Οι τηλεθεατές, για ποιο λόγο το βλέπουν; Τούς αρέσει το θέαμα; Ταυτίζονται με κάποιους διαγωνιζόμενους όπως έχουν την αγαπημένη τους ποδοσφαιρική εταιρία; Περιμένουν μήπως κάποια από τις τύπισσες με τα απάνθρωπα τακούνια φάει μία θεαματική απροβάριστη τούμπα; Παλιότερα υπήρχαν κάποια τηλεπαιχνίδια στα οποία πήγαιναν οι κανονικοί άνθρωποι και φαινόταν πιο νορμάλ το σκηνικό. Ακόμα και τα ριάλιτι πατσαβούρια έχουν μέσα άγνωστο κόσμο και όχι "επώνυμους" των οποίων οι διακοπές γίνονται ειδικό ένθετο στο δελτίο ειδήσεων τού Σταρ.

Εντάξει, να δεις κάποιον σαν εσένα, να φέρεις τον εαυτό σου στη θέση του κλπ, βγάζει λίγο νόημα. Να δεις κάτι που δεν έχει καμία σχέση με σένα όμως; Θα μού απαντήσεις ότι βλέπεις και σαπουνόπερες με τούς υπερπάμπλουτους να αγωνιούν για τα first world problems τους. Και θά'χεις δίκιο. Αφού γουστάρεις σαπουνόπερες, δες και τα σελέμπριτα να κλαίνε από συγκίνηση για την υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να πετύχουν το αεροπλανικό στριφογύρισμα που τόσο πολύ ενθουσίασε το αυθόρμητο κοινό και τα τηλεοπτικά περιοδικά που προσπαθούν να μαντέψουν ποιο είναι το φαβορί για την πρώτη θέση.

Μαλάκα, καλύτερα να παίζω Άνγκρι Μπερτζ όλη μέρα.

Friday, October 3, 2014

10 χρόνια στο θρόνο

Αυτές τις μέρες, στις 23 Σεπτεμβρίου, συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την εγχείρηση που μού πρόσφερε ένα μεγάλο ρεπερτόριο κρύων αστείων. Η μοναρχία είναι σοβαρό πράγμα.

Επίσης, σοβαρό πράγμα είναι να πηγαίνεις στον γιατρό μόλις βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι ανεπίτρεπτο να αφήνεις κάτι τόσο εύκολο να εντοπιστεί (ένα αρχίδι μεγαλώνει και δεν χρειάζεσαι κυάλια για να το δεις) να προχωράει και να σε βάζει σε πραγματικούς μπελάδες ενώ θα μπορούσες να ξεφύγεις με μία απλή επέμβαση (και κάποια συμπληρωματική χημειοθεραπεία, που δεν είναι καθόλου ευχάριστη).

Κι αν λυπάσαι τ'αρχίδι σου, κακώς. Αυτά που έκανες με δύο, μπορείς να τα κάνεις και με ένα. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Το ίδιο πράγμα. Ο εργάτης που μένει μόνος του στο δυάρι το διαμέρισμα, έχει την τάση να επεκτείνεται για να καλύψει το κενό. Λίγο στο ξύρισμα είναι δύσκολο γιατί πρέπει να τεντώνεις το άδειο σακούλι. Αν αυτό είναι αρκετά σημαντικό για να αφήσεις τον καρκίνο να προχωρήσει και να σε σκοτώσει, εντάξει. Καθένας με τις προτεραιότητές του. Πάντως μπορείς να βάλεις ένα ψεύτικο για αισθητικούς λόγους, αν σ'ενοχλεί τόσο πολύ.

Καλύτερα να πας στον γιατρό πάντως. Τί θα πάθεις δηλαδή; Το πολύ να σού κάνει τα τρία δύο.


Thursday, October 2, 2014

Για την αισθητική και τις απορίες σου

2014 και σε ευρωπαϊκά, δήθεν πολιτισμένα, εδάφη, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αντιτίθενται στα δικαιώματα συνανθρώπων τους. Εξακολουθούμε να διαφωνούμε για κάποια θέματα λες και αφορούν οποιονδήποτε πέρα από τούς εμπλεκόμενους.

Ο Γιάννης Μπιφτέκης, ο παραδοσιακός οικογενειάρχης με το σπιτάκι του, τ'αυτοκινητάκι του και τη δουλίτσα του, αισθάνεται ότι προσβάλλεται η αισθητική του όταν δύο ομοφυλόφιλοι αγκαλιάζονται σε κοινή θέα. Για τον Γιάννη, αυτοί που τον ενοχλούν θα πρέπει να κάνουν ό,τι θέλουν μόνο στο σπίτι τους ενώ αυτός μπορεί να χουφτώνει την Κούλα όπου γουστάρει. Επειδή το κάνει με τόση χάρη και ομορφιά και η αισθητική όλου τού κόσμου παραμένει ακέραια. Για τον ευγενή, λεπτεπίλεπτο και καλαίσθητο Γιάννη Μπιφτέκη, είναι προτιμότερο κάποιοι άνθρωποι να στερηθούν σημαντικές ελευθερίες και αυτονόητα δικαιώματα προκειμένου να προστατευτεί το ευαίσθητο γούστο του. Θα μπορούσε να κλειστεί στο σπίτι του ο ίδιος προκειμένου να αποφύγει όσα τον πειράζουν, αλλά προτιμάει να κλειστούν οι άλλοι στα σπίτια τους για να περιφέρει την ευγενική του φιγούρα απερίσπαστος στους καθαρούς από ενοχλητικά θεάματα δρόμους.

Wednesday, October 1, 2014

Θέλω να σκοτώσω τα παιδιά μου ρε φίλε! - I want to kill my children, dude!


Όχι, δεν θέλω. Βασικά, δεν έχω. Αλλά κι αν είχα, δε νομίζω να ήθελα, έτσι δεν είναι; Κι όμως είναι κάποιοι που μοιάζουν να το θέλουν. Ή να μην τούς νοιάζει και τόσο. Και εξηγούμαι.

Σε πάρκα όπως η Ντίσνεϊλαντ, κάποια τρενάκια έχουν περιορισμούς όσον αφορά το ύψος των παιδιών που μπορούν να περάσουν. Κι αυτό γιατί τα συστήματα ασφαλείας με τις ζώνες και τα ματσούκια που κατεβαίνουν και σε κλειδώνουν στους ώμους κλπ, δε λειτουργούν το ίδιο καλά με πολύ μικρά παιδιά. Κι αν το παιδάκι δεν είναι πλήρως σταθεροποιημένο στο κάθισμα, να μην τα πολυλογώ, μπορεί να τραυματιστεί άσχημα. Λογικό, δεν είναι;

Είναι μερικοί τυπάδες όμως, που κάνουν φασαρία και ζητάνε να εξαιρεθούν και λένε ότι δεν θα πάθουν τίποτα και ότι εντάξει, θα το κρατάω, κοίτα το που κλαίει, γιατί τού στερείς τη χαρά και εμείς πληρώσαμε για να μπούμε εδώ πέρα. Οι άνθρωποι δεν πάνε καλά, έτσι; Δεν τούς νοιάζει να ρισκάρουν τα παιδιά τους αρκεί να αντισταθούν στο σύστημα, όποιο σύστημα κι αν είναι αυτό. Κι επιλέγουν το σύστημα που είναι εκεί για να σιγουρέψει την ασφαλή τους διασκέδαση, καθώς και ότι δεν θα επιβαρυνθεί κανένας με μηνύσεις και δίκες επειδή ο κύριος Σούπερμαν δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο υπάρχουν αυτοί οι περιορισμοί. Υπάρχουν παντού κι έρχονται από παντού. Η ηλιθιότητα δεν είναι καμίας περιοχής τού κόσμου αποκλειστικό προνόμιο.

The same in english:

No, I don't want to. Actually, I don't have any. But even if I did, I don't think that I would want to kill them, right? Still, there are some people who seem to want to. Or to not care much. Let me explain.

In theme parks like Disneyland, some attractions have restrictions concerning the height of the children that can enter. This happens because the safety systems with the belts and that stuff that goes down and locks you in place etc, don't function very well with very small children. And if the child is not perfectly immobilized on the seat, long story short, it can get badly injured. Expected.

But there are some people who protest and ask to be excluded and say that nothing bad will happen and all right, I'll be holding the kid, look at it how it's crying, why are you taking its joy away and we paid in order to get in here. People are unstable, I think. They don't care about risking their children's integrity as long as they resist the system, no matter which system this is. And they choose the one that is there to ensure their safe entertainment as well as that nobody will have to endure lawsuits and trials because Mr Superman doesn't understand why these restrictions exist. These people are everywhere and come from everywhere. Stupidity is an exclusive privilege of no region of the world.

Monday, September 29, 2014

Lucy: Η ταινία που δεν θα έπρεπε να υπάρχει - Lucy: The movie that shouldn't exist

Ταινία που βασίζεται στο μύθο ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% τού εγκεφάλου μας, με μία τύπισσα (την ξινομούρα Σκάρλετ Τζοχάνσον) που με κάποιον τρόπο μαθαίνει να χρησιμοποιεί το 100% και γκρεμίζει κτίρια και δρόμους με τις εκπληκτικές του ικανότητες. ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Δεν ξέρω, μπορεί η ταινία να είναι συμπαθητική, δεν έχει σημασία. Οι βάσεις της είναι σαθρές. Ποιος σεναριογράφος έκανε αυτό το πράγμα και γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να πει ότι κάνετε λάθος ρε καραγκιόζηδες και ας αλλάξουμε λίγο το θέμα. Ας γκρεμίσει ό,τι θέλει αλλά με άλλη δικαιολογία και όχι με τον υπερφυσικό της εγκέφαλο.

Για την ιστορία, χρησιμοποιούμε διαφορετικά μέρη τού εγκεφάλου για διαφορετικές λειτουργίες. Το 100% είναι σε λειτουργία, απλώς όχι ταυτόχρονα. Και δεν γκρεμίζει σπίτια, τουλάχιστον όχι ο δικός μου.

The same text:

A movie based on the myth that we use only 10% of our brain with a gal (the sourface Scarlett Johansson) who somehow learns to use 100% of it and she brings down buildings and streets with its amazing abilities. WHAT BULLSHIT! I don't know, maybe the move is watchable, it doesn't really matter. Its foundations are rotten. What kind of screenwriter did this atrocity and why nobody said that you morons are completely mistaken and let's change a bit the subject. She can bring down whatever she wants but with a different excuse and not her supernatural brain.

Just for our information, we use different parts of the brain for different functions. 100% of it works, just not at the same time. And it doesn't bring down houses, at least mine doesn't.

Sunday, September 28, 2014

Απόδραση από την comfort zone / Escape from the comfort zone

Δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω. Ζώνη άνεσης; Άντε, ας το πω ζώνη άνεσης. Είναι τα πράγματα που κάνεις καθημερινά χωρίς να σε ζορίζουν και χωρίς να τα πολυσκέφτεσαι. Επίσης, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για όποιον θέλει να κάνει καινούργια πράγματα. Δεν μπορείς να μάθεις κάτι καινούργιο ή να κάνεις κάτι διαφορετικό αν δεν πιέσεις τον εαυτό σου για να κάνει κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Δεν μπορείς να εξελιχτείς.

Είναι εύκολο να παίζεις Angry birds ή όποιο μαλακισμένο παιχνίδι είναι τής μόδας τελευταία, αλλά δεν πρόκειται  να σε βοηθήσει να μάθεις ισπανικά. Και για να μάθεις ισπανικά, πρέπει να περάσεις κάποιες ώρες μελετώντας. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Αυτά και τέλος. Πρέπει να βγω από τη ζώνη μου και να γράψω ένα κείμενο για το επόμενο Sit Down Tragedy.

The text translated:

Comfort zone is the total of things you do every day without straining yourself and without thinking too much about them. Also, it's the biggest obstacle for anyone who wants to do new stuff. You cannot learn something new or do something different if you don't push yourself to do something you're not used to doing. You cannot evolve.

It's easy to play Angry birds or whatever shitty game is trendy lately, but it won't help you learn Spanish. In order to learn Spanish, you have to spend several hours studying. It's not easy at all but there's no other way.

That's all. I have to exit my zone and write a text for my video blog.

Saturday, September 27, 2014

Τα νεύρα μου

Πάνε 4 εβδομάδες από την Κυριακή 31 Αυγούστου, όταν προσπάθησα να τεντωθώ και με βρήκε ένας ξαφνικός δυνατός πόνος χαμηλά στη δεξιά ωμοπλάτη. Έχω ξαναπεράσει από παρόμοια περιστατικά, αλλά ποτέ δεν κράτησαν πολύ. Την επόμενη μέρα ο πόνος είχε μεταφερθεί μεταξύ αγκώνα και ώμου και η άκρη τού αντίχειρά μου μούδιασε. Ο γιατρός μού έδωσε κάτι παυσίπονα που με βοήθησαν περίπου όσο και ένα κουτάκι tic tac.

Την επόμενη μέρα πήγα σε συνέντευξη για δουλειά (δεν τα κατάφερα αλλά μάλλον επειδή για να πάω στο αεροδρόμιο για την πρωινή βάρδια θα έπρεπε να αλλάξω 4 νυχτερινά λεωφορεία και να φάω 2 ώρες στον δρόμο) (αλλιώς είμαι σίγουρος ότι ήμουν αυτό που ζητούσαν) (εγγυημένα πράγματα) και ο συνδυασμός ζέστης και πόνου δε μού έκαναν τη διαδικασία πολύ ευχάριστη.

Επόμενη μέρα, Τετάρτη, ήταν το ραντεβού για την ετήσια αξονική τομογραφία. Ωραία είναι να περιπλανιέσαι στους δρόμους τού Παρισιού με το χέρι σου να σε πεθαίνει στον πόνο. Ζεις την εμπειρία πιο έντονα. Έπρεπε να ξαναπάω στον γιατρό όταν γύρισα από το νοσοκομείο (από νοσοκομείο σε γιατρό, γαμώ το ερείπιό μου στα καλά καθούμενα). Μού έκλεισαν ραντεβού για την Πέμπτη το απόγευμα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω. Ξανατηλεφώνησα και ζήτησα να με δούνε όσο γίνεται πιο σύντομα. Να είναι καλά η κοπέλα (δεν ήταν ο ίδιος γιατρός, μάλλον κάνει την πρακτική της στο ιατρείο του), με δέχτηκε και μού έδωσε ένα αντιφλεγμονώδες, καθώς και δυνατότερα παυσίπονα.

Ψιλοβελτιώθηκε η κατάσταση. Άρχισα να κάνω και ζεστά μπάνια. Όσο ήμουν μέσα στο νερό, ο πόνος ανακουφιζόταν κάπως. Αλλά τη νύχτα ήταν ανυπόφορη η κατάσταση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ελάχιστες στάσεις με βόλευαν, αλλα και πάλι απλώς περιόριζαν τον πόνο. Αρκετές φορές σηκώθηκα και τριγύριζα μέσα στο δωμάτιο ενώ κάποια στιγμή προσπάθησα να κοιμηθώ καθιστός, στην καρέκλα. Νομίζω ότι όταν δεν ήμουν ξαπλωμένος, δεν πονούσε και τόσο.

Με τη συμπλήρωση μίας εβδομάδας, είχα κουραστεί να λυπάμαι τον εαυτό μου και αποφάσισα να προχωρήσω σε πιο ενεργητική αντιμετώπιση. Ξεκίνησα γυμναστική με το λάστιχο με τα χερούλια (που δεν ξέρω πώς το λένε και τεμπελιάζω να γκουγκλάρω τώρα) (πάντως είναι πολύ ωραίο εργαλείο για γυμναστική και πολύ έυκολο να το μεταφέρεις παντού) τεντώνοντας και ζορίζοντας τα χέρια όσο γινόταν περισσότερο. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Είχα χάσει γύρω στο 10% τής ικανότητας κίνησης στο δεξί μου χέρι. Προσπαθώντας να ανακινήσω το αποσμητικό, μού έφευγε. Για να κάνω έλξεις στο μονόζυγο, ούτε λόγος. Έπρεπε να ξαναδυναμώσω.

Ευτυχώς η δεύτερη εβδομάδα δεν ήταν τόσο δύσκολη και αργότερα άρχισε να βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση. Στα μέσα τής τρίτης εβδομάδας μπόρεσα ακόμη και να κοιμηθώ κανονικά, αν και το πρόβλημα δεν υποχώρησε τελείως.

Τώρα, παρότι το αισθάνομαι ακόμα, δε μ'ενοχλεί σχεδόν καθόλου. Μόνο ο αντίχειρας παραμένει σταθερά μουδιασμένος και αν συνεχίσει έτσι για πάνω από μία εβδομάδα, θα ξαναπάω στον γιατρό.

Μπορεί να το έπαθα επειδή συνηθίζω να πλακώνομαι σε έντονες ασκήσεις μέχρι όσο αντέχω, χωρίς ζέσταμα. Όπως και νά'χει, την επόμενη φορά που θα πάω στο μονόζυγο ή θα κάνω κάμψεις, θα φροντίσω να έχω προετοιμαστεί. Πολύ σκατένιος πόνος. Ποτέ ξανά.

Γράψιμο, γράψιμο και λίγο γράψιμο ακόμα

Από τον Ιούνιο τού 2012 που ήρθα στο Παρίσι, έχω γράψει 2 σενάρια μεγάλου μήκους (το ένα σε δύο γλώσσες), 3 σενάρια μικρού μήκους (το ένα το μετατρέψαμε σε ταινία), ένα βιβλίο (διαθέσιμο δωρεάν, αρκεί να μη σε πειράζει που είναι στα αγγλικά), ένα ολοκληρωμένο τραγούδι και στίχους για άλλα δύο, καθώς και ένα επεισόδιο για μία σειρά που βασίζεται στις πρώτες μας ταινίες και θα ήθελα πάρα πολύ να μπορέσουμε να τη γυρίσουμε με κάποιον τρόπο. Ακόμα, έγραψα κείμενα και γύρισα αρκετά μικρά βίντεο. Πάνω από 20.

Μπορεί να μοιάζουν αρκετά αλλά δεν είναι. Ένα 90% τού χρόνου τής δημιουργίας έχει περάσει προσπαθώντας να ξεκινήσω να γράφω κάτι, οτιδήποτε, καθώς και δικαιολογώντας τον εαυτό μου λέγοντας ότι και αύριο μέρα είναι, τώρα είναι αργά κλπ. Δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω. Χάνω πάρα πολύ χρόνο με την προσοχή μου να αποσπάται εδώ κι εκεί. Ίσως να αποφεύγω να γράψω επειδή δεν είμαι σίγουρος γι'αυτό που θέλω να γράψω. Το σενάριο για το πιλοτικό επεισόδιο τού Τελευταίου Ψηφοφόρου, το έγραψα μέσα σε τρεις μέρες. 36 σελίδες. Κι οι ιδέες έρχονταν άνετα, χωρίς πολύ άγχος. Ίσως επειδή ξέρω πολύ καλύτερα τούς χαρακτήρες και ήταν πιο εύκολο να γράψω τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους σε σχέση με το Hindsight Hero (την ταινία μεγάλου μήκους που θέλω να γυρίσω και δυσκολεύομαι να βρω τα -όχι και πολλά- λεφτά που θα χρειαστούν).

Ίσως αυτό το μπλογκ να έχει αυτόν τον σκοπό. Να με βάλει στη διαδικασία να γράφω κάθε μέρα και κάτι, οτιδήποτε, μια γνώμη, μερικές σκέψεις, μία ιδέα, κάτι για να πάρω φόρα και να γράφω πιο συχνά.

Υπάρχει και το Φέιζμπουκ βέβαια, ένα εργαλείο που είναι πολύ χρήσιμο αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Αλλά δεν είναι μπλογκ. Τα κείμενα χάνονται κάτω από σωρούς από τραγούδια και φιλοσοφίες τής κακιάς ώρας για 14χρονα. Καλύτερα εδώ και, κατ'επέκταση, σ'αυτά που θέλω να γράψω. Στα σενάρια και στα σύντομα βίντεο. Ίσως ακόμα και στα τραγούδια, που τα έχω εγκαταλείψει στη μοίρα τους εδώ και χρόνια. Όπως και νά'χει, εδώ θα γράφω τα νεότερά μου. Ίσως να λειτουργήσει σαν ημερολόγιο αλλά διαμορφωμένο έτσι ώστε να μην αφορά μόνο εμένα. Θα δούμε. Μπορεί και να το παρατήσω, όπως έχω παρατήσει άλλα πράγματα που ξεκίνησα. Δεν είναι κακός ο πειραματισμός.

Friday, September 26, 2014

Εισαγωγή - Introduction

Παρότι έχω ήδη ένα προσωπικό μπλογκ, νομίζω ότι προτιμώ να φτιάξω ένα από την αρχή, με πιο εύκολο URL. Αυτό το "glykopatates" που έγραψα χωρίς να πολυσκεφτώ, δεν το πολυαισθάνομαι δικό μου πλέον. Αυτό εδώ θέλω να είναι πιο προσωπικό και να γράφω όσο γίνεται πιο συχνά. Έστω και λίγες γραμμές κάθε φορά. Κι επίσης θέλω να το κρατήσω όσο γίνεται πιο ελαφρύ. Θα δούμε. Συνήθως τείνω να φορτώνω τα μπλογκ μου με λινκ και γκατζετάκια και διάφορα χρώματα αλλά ίσως εδώ ν'αντισταθώ.

Even though I already have a personal blog, I think that I prefer to create one from scratch, with an easier URL. That "glykopatates" that I had written without thinking much about, I can't say that I feel it as a part of me any more. This one here, I want it to be more personal and I want to write in it as often as possible. Even a few lines every time. And I also want to keep it as light as possible. We'll see about that. Usually I tend to load my blogs with links and gadgets and various colors but maybe here I'll be able to resist the temptation.