#Hashtags, the big mystery - #Χάστανγκζ, το μεγάλο μυστήριο

Hashtags, or sharps (for us musicians) or tic-tac-toe (for us gamers) are the # symbols that we see everywhere. They began on Twitter and now they are in every social network. Their use is quite simple. I write something concerning a subject and I use the hashtag in order for other people who are looking for the same subject, to be able to read my post. Consequently, a text about photos taken in Paris, would look like this:

"This is the #Louvre #museum in #Paris, where many of the most important #art #masterpieces can be found." (additional key words can follow) 

All right? It's not complicated, is it? Now, when someone clicks on #Paris, they will see all the posts where people wrote about Paris.

But for some people, hashtags are an opportunity to fill their post with links and they also use it as decoration, hashtagging words and phrases that nobody would ever look for. Like the example of the photo below. Some users put the # at the end of the word, making it look quite stupid, actually. Others stick the words and you see only one active hashtag and many words with # instead of space bar. Also pretty stupid.

I'm not putting blame here. I'm just trying to inform you so that we can make social networking a better experience for everyone, all right? All right! Thanks!

Publication by Marios Amontaristos.

Το ίδιο κείμενο, σε άλλη γλώσσα:

Τα χάστανγκζ (με βαριά προφορά κατά προτίμηση) ή διέσεις (για εμάς τούς μουσικούς) ή τρίλιζες (για εμάς τούς παίκτες) είναι αυτά # τα σύμβολα που βλέπουμε παντού. Ξεκίνησαν στο Τουίτερ και τώρα βρίσκονται σε κάθε κοινωνικό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης. Η χρήση τους είναι αρκετά απλή. Γράφω κάτι σχετικά με ένα θέμα και χρησιμοποιώ το χάστανγκ έτσ ώστε και άλλοι άνθρωποι που ψάχνουν για το ίδιο θέμα, να μπορέσουν να δούνε τί έγραψα. Επομένως, ένα κείμενο που αφορά φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στο Παρίσι, θα μοιάζει κάπως έτσι:

Αυτό είναι το #μουσείο τού #Λούβρου στο #Παρίσι, όπου πολλά από τα σημαντικότερα #αριστουργήματα μπορούν να βρεθούν. (πρόσθετες λέξεις-κλειδιά μπορούν ν'ακολουθήσουν)

Εντάξει; Δεν είναι περίπλοκο, έτσι; Τώρα, όταν κάποιος κλικάρει στο #Παρίσι, θα δει όλες τις αναρτήσεις που αφορούν το Παρίσι.

Αλλά για κάποιους ανθρώπους, τα χάστανγκζ αποτελούν μία ευκαιρία για να γεμίσουν τις αναρτήσεις τους με λινκζ, ενώ τα χρησιμοποιούν και σαν διακόσμηση, χαστανγκάροντας (τί ρήμα πήγα κι έφτιαξα πάλι...) λέξεις και φράσεις που ποτέ κανείς δεν θα έψαχνε. Σαν το παράδειγμα τού σκρίνσοτ λίγο πιο πάνω. Μερικοί χρήστες βάζουν το # στο τέλος τής λέξης, παράγοντας ένα αρκετά βλακώδες αποτέλεσμα. Άλλοι κολλάνε τις λέξεις και βλέπεις μόνο ένα ενεργό χάστανγκ και πολλές λέξεις με # αντί για διάστημα. Επίσης αρκετά βλακώδες.

Δεν κατηγορώ κανέναν. Απλώς προσπαθώ να σε πληροφορήσω έτσι ώστε να κάνουμε την κοινωνική δικτύωση των κοινωνικών δικτύων μία καλύτερη εμπειρία για όλους, εντάξει; Εντάξει! Φχαριστώ!

"Χαλογουίν; Μα αυτά είναι ξενόφερτα πράματα!"

...σκέφτηκε ο Γιάννης Μπιφτέκης λίγες μέρες μετά την παρέλαση και λίγες εβδομάδες πριν στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και την φάτνη. Στη συνέχεια άναψε ένα τσιγάρο και μπήκε στο αυτοκίνητό του για να πάει να πάρει πίτσα και μπύρα για να δει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Πρώτα βέβαια, παραπονέθηκε στο Φέιζμπουκ (με ελληνικούς χαρακτήρες) και πήρε μερικά επιδοκιμαστικά λάικ. Προφανώς τίποτα από αυτά δεν είναι ξενόφερτο.

Τα πιο πολλά πράγματα που έχουμε (και που έχει όλος ο κόσμος), είναι ξενόφερτα. Αυτό σημαίνει ότι τα επινόησε κάποιος/κάποια σε κάποιο μέρος μακριά. Δεν μπορεί να μένουν κατ'αποκλειστικότητα σ'εκείνο το μέρος. Αν είναι καλά/ενδιαφέροντα/ελκυστικά, θέλουν να τα χρησιμοποιούν κι άλλοι. Κάπως έτσι οι διάφορες τεχνολογίες εξαπλώθηκαν στον πλανήτη. Όλα είναι ξενόφερτα για κάποιους. Οι μόνοι που δεν έχουν τίποτα ξενόφερτο είναι κάτι ιθαγενείς στον Αμαζόνιο. Αν ο Γιάννης Μπιφτέκης γουστάρει να μην έχει τίποτα ξενόφερτο, είναι ελεύθερος να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.

Η δικαιολογία "αυτά είναι ξενόφερτα" χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε "αυτά δε μού αρέσουν", αλλά επειδή τα προσωπικά μας γούστα δεν έχουν καμία σημασία, προσπαθούμε να τα κάνουμε σημαντικά βάζοντας κι άλλο κόσμο μέσα, άσχετα αν συμφωνούν ή όχι. Δεν έχει σημασία. Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή την ταυτότητά "μας". Η οποία έχει μείνει ανέπαφη όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχει σημασία ο ορισμός τής "ταυτότητας". Καθένας τον μεταφράζει όπως γουστάρει.

Και όποιος γουστάρει θα διασκεδάσει στο Χαλογουίν. Και το έλατο ξενόφερτο είναι. Φαντάζομαι ότι τις πρώτες φορές που στολίστηκαν έλατα, κάποιοι θα παραπονέθηκαν για την καταγωγή τής συνήθειας. Κι ο χριστιανισμός ξενόφερτος ήταν αλλά συνηθίστηκε.

Και το ροκ είναι ξενόφερτο, αλλά το βρίσκω πολύ πιο οικείο από το συρτάκι, ας πούμε. Αυτό δε με κάνει καλύτερο ή χειρότερο ή χωρίς αξίες και ήθη. Καθένας όπως γουστάρει. Happy Halloween.

What's the deal with tsū? - Τί τρέχει με το tsū;

I just stumbled on a new social network and its whole concept looks quite interesting, as it gives money to the users instead of keeping 100% of the revenue, like Facebook does. Its name is tsū and it looks like a normal social network with all the classic functions that we know. I made my account and you can too by clicking on my invite link. Of course, you can invite people too and so on and so on. You keep 40% of the revenue, 10% goes to the site and 50% goes to the person who invited you. So, while it's still soon, it's a good opportunity to join, in case it becomes bigger and better. Let's see.

Το ίδιο κείμενο μεταφρασμένο:

Μόλις ανακάλυψα ένα καινούργιο κοινωνικό δίκτυο και η όλη ιδέα του μοιάζει αρκετά ενδιαφέρουσα, καθώς δίνει λεφτά στους χρήστες αντί να κρατάει το 100% των εσόδων, όπως κάνει το Φέιζμπουκ. Το όνομά του είναι tsū και μοιάζει με ένα νορμάλ κοινωνικό δίκτυο με όλες τις κλασικές λειτουργίες που ξέρουμε. Έκανα τον λογαριασμό μου και μπορείς κι εσύ κάνοντας ένα κλικ για να πάρεις πρόσκληση. Φυσικά, μπορείς κι εσύ να προσκαλέσεις κόσμο και πάει λέγοντας. Κρατάς 40% των εσόδων, 10% πάει στο σάιτ και 50% πάει σε όποιον/όποια σε προσκάλεσε. Οπότε, όσο είναι ακόμα νωρίς, είναι μία καλή ευκαιρία για να μπούμε μέσα, σε περίπτωση που γίνει μεγαλύτερο και καλύτερο. Για να δούμε.

Συλλεκτικό κομμάτι

Κοίτα τώρα τί γίνεται. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αρκετοί από εμάς συλλέγουμε διάφορα πράγματα. Γραμματόσημα, κέρματα, πακέτα τσιγάρων, κουτιά αναψυκτικών και μπύρας, καρτ-ποστάλ, τεύχη κόμικς, κούκλες, παιχνίδια Gameboy. Πολλές επιλογές υπάρχουν.

Ο υποφαινόμενος συλλέγει μικροσκοπικά κοχύλια και θέλει να κάνει ένα σλάιντσόου με τα πρόσφατα ευρήματά του αλλά τεμπελιάζει, όπως πάντα.

Απλώς διαλέγεις κάτι που σού αρέσει για κάποιο λόγο και αρχίζεις να μαζεύεις ό,τι μπορείς. Έχει ενδιαφέρον όλο αυτό. Αρκεί να συλλέγεις αυτά που γουστάρεις εσύ, όχι αυτά που σού λένε ότι είναι συλλεκτικά, διότι τότε παύουν να είναι συλλεκτικά.

Αυτό εδώ, ΔΕΝ είναι συλλεκτικό.

Όταν κάποιος κατασκευάζει ένα προϊόν του σε "συλλεκτική έκδοση", αυτόματα μηδενίζει τη συλλεκτική του αξία. Γιατί; Επειδή εξουδετερώνει τη μοναδικότητα τής συλλογής. Κάποιος που πραγματικά συλλέγει κάτι επειδή γουστάρει, θέλει να έχει μία συλλογή που δε μοιάζει με τις άλλες. Θέλει κομμάτια που είναι μόνα τους. Αν πάρεις τα διάφορα collector edition των ταινιών, των παιχνιδιών, των βιβλίων κλπ που βρίσκεις στα μαγαζιά, αυτό σημαίνει ότι αρκετοί ακόμη έχουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Αυτό δεν είναι συλλογή. Είναι μία απλή βιβλιοθήκη, τίποτα σπουδαίο, τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα που να έχει μέσα ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. Σού δώσανε μία εντολή, να αγοράσεις τη συλλεκτική έκδοση, και την εκτέλεσες. Σιγά το κατόρθωμα.

Γι'αυτό απεχθάνομαι τις συλλεκτικές εκδόσεις. Επειδή ακυρώνουν αυτό που υποτίθεται ότι είναι και μειώνουν την αξία τής έννοιας τής συλλογής. Τη σακούλα με τα κοχύλια που μάζεψα τον Σεπτέμβριο στη Νορμανδία, την φτάνει μόνο το μπουκάλι με τα κοχύλια που είχα μαζέψει στο Φανάρι (κοντά στην Κομοτηνή) πριν από 20 χρόνια. Και η συλλογή με τα καπάκια σου ή τις τηλεκάρτες σου είναι πολύ σημαντικότερη από τη συλλεκτική έκδοση τού Χάρι Πότερ, επειδή είναι δική σου, την επέλεξες εσύ. Δεν είναι και λίγο να μαζεύεις μία-μία τις κάρτες και να έχεις 2500, κάποιες από τις οποίες είναι και σπάνιες. Σού δίνει και μία ικανοποίηση για κάτι που είναι δικό σου. Δεν πήρες το κουτί με τις κάρτες έτοιμο, ενώ μερικές χιλιάδες άλλα ίδια κουτιά βρίσκονταν στην κυκλοφορία, για να παριστάνεις μετά ότι κάτι κατάφερες, έτσι; Έτσι...;

Drawn Together

From left to right: Wooldor, Toot, Ling Ling, Foxxy, Xandir, Princess Clara, Spanky, Captain Hero

All right, I have to take it out or I'll blow up. I love Drawn Together. I love its weird, brutal humor and I'm deeply sad that it only lasted for 3 seasons. And a movie. I love the way the creators leave nothing untouched by their venomous satire and I love the whole concept of the 8 differently drawn characters together in a house for a reality show.

Even if it gets really disgusting some times (the closeups on Toot are much worse than Spanky's farts), it's all part of the whole exaggeration of the stereotypes that are being mocked, or, to express it better, the mockery goes towards the people who believe those stereotypes.

Overall we talk about a very clever series and a kind of humor that I like very much (so, yes, this whole text is heavily biased). You can take a look for yourself though, by clicking here, for example (the link will take you to the first episode and from there you can find the rest).

In case you had any doubts, no, this is not a cartoon to watch with children.

Το ίδιο κείμενο, μεταφρασμένο:

Λοιπόν, πρέπει να το βγάλω από μέσα μου, αλλιώς θα σκάσω. Λατρεύω το Drawn Together. Λατρεύω το περίεργο, βάναυσο χιούμορ του και είμαι βαθιά λυπημένος που κράτησε μόνο τρεις σεζόν. Και μία ταινία. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο οι δημιουργοί δεν αφήνουν τίποτα ανέγγιχτο από τη δηλητηριώδη τους σάτιρα κι επίσης λατρεύω την όλη ιδέα με τούς 8 διαφορετικά σχεδιασμένους χαρακτήρες να βρίσκονται μαζί σε ένα σπίτι για ένα ριάλιτι σόου.

Ακόμα κι αν γίνεται πραγματικά σιχαμένο κάποιες φορές (τα κοντινά στην Toot είναι πολύ χειρότερα από τις κλανιές τού γουρουνιού), είναι όλα μέρος τού ξεχειλώματος των στερεοτύπων που χτυπάνε, ή για να το θέσω καλύτερα, τα χτυπήματα έχουν στόχο τούς ανθρώπους που πιστεύουν αυτά τα στερεότυπα.

Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για μία πολύ έξυπνη σειρά και ένα είδος χιούμορ που μ'αρέσει πολύ (άρα ναι, όλο αυτό το κείμενο δεν είναι και τόσο αντικειμενικό). Μπορείς να τσεκάρεις αν συμφωνείς, κάνοντας ένα κλικάκι εδώ, ας πούμε (το λινκ θα σε πάει στο πρώτο επεισόδιο και από εκεί μπορείς να βρεις τα υπόλοιπα, αν ενδιαφέρεσαι).

Το τηλέφωνό μου λυγίζει - My phone bends

Τί έκανα δηλαδή; Απλώς κάθησα πάνω του. Τόσα λεφτά κάνει, θα έπρεπε να αντέχει.

Το καινούργιο iPhone 6 λυγίζει, λέει ο κόσμος. Και είναι ένα προβληματάκι αυτό, καθώς ένα τηλέφωνο δεν πρέπει να λυγίζει. Από την άλλη, όταν στριμώχνεις μία ευαίσθητη ηλεκτρονική συσκευή ανάμεσα στο κωλομέρι σου και την τσέπη τού τζιν, δεν είναι λογικό να περιμένεις κάτι δυσάρεστο να συμβεί; Πόση αντοχή να έχει πια ένα τηλέφωνο;

Το ξέρω, καλομάθαμε με το 3310 τής Νόκια, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σαν σφυρί, αλλά αυτή η εποχή πέρασε. Αν θέλουμε τα τηλέφωνά μας ακέραια, καλό είναι να τα προσέχουμε λίγο παραπάνω. Μπορείς να έχεις το Αντρόιντ με τις 5 ίντσες στην τσέπη σου όταν περπατάς, αλλά όταν κάθεσαι περιορίζεις τον χώρο και η απειλητική καμπύλη τού κώλου σου πιέζει υπερβολικά το τηλέφωνο, το οποίο δεν έχει πού να πάει. Βγάλτο. Ή έχε μία τσάντα στον ώμο ή στη μέση, κάτι για να το βάλεις μέσα και να μη διαλυθεί. Δεν είναι και πολύ δύσκολο, αν το σκεφτείς.

The same text, translated:

The new iPhone 6 bends, people say. And this is a little problem, since a phone is not supposed to bend. On the other hand, when you try to fit a sensitive electronic device between your ass and your jeans' pocket, isn't it kind of expected for something unpleasant to happen? How strong can a phone be after all?

I know, Nokia's 3310 spoiled us, as it could be used as a hammer among other things, but that era is gone. If we want our phones safe, we need to be a bit more careful. You can keep your 5-inch Android phone in your pocket when you walk, but when you sit you limit the space and the threatening curve of your ass presses too much against the phone, which has nowhere to go. Take it out. Or have a bag on your shoulder or waist, something to keep the phone in, to prevent it from breaking. It's not that hard, if you think about it.

iPad με μόνο €34!

Ελκυστικό, έτσι; Κι όμως, γίνεται. Αυτές οι σελίδες με τις δημοπρασίες λένε αλήθεια. Υπάρχει κόσμος που αγοράζει από ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι ακόμα και αυτοκίνητα σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές, στο 10-20% τής κανονικής τιμής. Κι όλα αυτά χωρίς τα εμπορεύματα να είναι κλεμένα, μεταχειρισμένα, φτιαγμένα από σοκολάτα, απομιμήσεις από την Κίνα και χωρίς το σάιτ να έχει χασούρα. Απεναντίας, βγάζουν ζουμερό, αχνιστό, σχεδόν αδιανόητο κέρδος. Και τώρα θα εξηγήσω πώς γίνεται αυτό.

Όλη τη διαφορά την κάνει μία μικρή λεπτομέρεια. Για να συμμετάσχεις στις δημοπρασίες, χρειάζεται να αγοράσεις credits. Τί είναι αυτά; Κάτι σαν τις μάρκες που παίρνουμε στο λούνα παρκ όταν δίνουμε 100 δραχμές. Ή €10, δεν ξέρω πόσο κάνουν αυτά τα πράγματα, έχω χρόνια να βρεθώ σε λούνα παρκ. Η δημοπρασία δεν γίνεται σηκώνοντας το χέρι και ανεβάζοντας την τιμή. Για να εξηγήσω τη διαδικασία, διάλεξα το Madbid.fr, από το οποίο έχω και προσωπική εμπειρία.

Μοιάζει μπερδεμένο, αλλά θα ξεκαθαρίσει πολύ σύντομα.

Για τις ανάγκες τού παραδείγματός μας, ας πούμε ότι δίνουμε €99.99 για ν'αγοράσουμε 830 μάρκες.

More plans on top of the old plans / Νέα σχέδια μαζί με τα παλιά

So, I've been meaning to work some grecophone comedy in the form of YouTube videos as well as a sitcom based on my first short movies. Procrastination has been a huge enemy (as well as a cold I caught with the changes of the weather), but this doesn't stop me from having more ideas. The latest one is that I want to make a short movie in two languages (GR-FR), but for this I will need a microphone to plug on the DSLR. I saw a few, I was a bit dismayed, eventually I will find one that suits me and my needs.

What do you know? I googled for a shotgun mic for the photo here and I found an interesting review on a cool and affordable one. So, I ordered it. Next step, videos with better sound quality. Sweet!

Το ίδιο κείμενο, μεταφρασμένο:

Λοιπόν, θέλω να κάνω λίγη κωμωδία σε μορφή βίντεο για το ΓιουΤχιούμπ, καθώς και μία σειρά βασισμένη στον Τελευταίο Ψηφοφόρο, την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους (και αυτές που ακολούθησαν). Η αναβλητικότητα έχει σταθεί αντάξιος εχθρός μέχρι στιγμής (καθώς κι ένα κρύωμα που άρπαξα με τις αλλαγές τού καιρού), αλλά αυτό δεν σταματάει την παραγωγή ιδεών. Η τελευταία μου αφορά τη δημιουργία μίας ταινίας μικρού μήκους σε δύο γλώσσες (GR-FR), αλλά γι'αυτή θα χρειαστώ ένα αξιοπρεπές μικρόφωνο για να κουμπώσω στην κάμερα. Είδα μερικές, ξενέρωσα λίγο, αλλά τελικά θα βρω μία που να μού ταιριάζει.

(Λίγο αργότερα...)

Για δες. Έριξα ένα γκουγκλαρισματάκι για να βρω κανένα μικρόφωνο για τη φωτογραφία και βρήκα μία ενδιαφέρουσα παρουσίαση ενός αξιοπρεπούς και οικονομικού μικροφώνου. Και το παρήγγειλα. Επόμενο βήμα, βίντεο με καλύτερη ποιότητα ήχου. Ζάχαρη!

Dancing with my ass

Δεν ξέρω τί λόγο ύπαρξης έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Ένα τσούρμο μισοκάποιοι και μισοτίποτα μαζί με κάτι επαγγελματίες χορευτές (...) διαγωνίζονται για να βγάλουν το ζευγάρι που θα χορέψει καλύτερα. Και έχουν και κριτική επιτροπή να τούς λέει ότι αυτό το κάνατε καλά αλλά το άλλο όχι και μού άρεσε η τεχνική σας, μπράβο, καταπληκτικό, 7. Εννοείται ότι υπάρχει κοινό με πανό για να υποστηρίξουν το αγαπημένο τους ζευγάρι και για να χειροκροτήσουν παθιασμένα όταν λάβουν εντολή σε κάποια συγκεκριμένη φιγούρα. Περίτεχνα στημένο σκηνικό, όπως και σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή, εντάξει.

Οι τηλεθεατές, για ποιο λόγο το βλέπουν; Τούς αρέσει το θέαμα; Ταυτίζονται με κάποιους διαγωνιζόμενους όπως έχουν την αγαπημένη τους ποδοσφαιρική εταιρία; Περιμένουν μήπως κάποια από τις τύπισσες με τα απάνθρωπα τακούνια φάει μία θεαματική απροβάριστη τούμπα; Παλιότερα υπήρχαν κάποια τηλεπαιχνίδια στα οποία πήγαιναν οι κανονικοί άνθρωποι και φαινόταν πιο νορμάλ το σκηνικό. Ακόμα και τα ριάλιτι πατσαβούρια έχουν μέσα άγνωστο κόσμο και όχι "επώνυμους" των οποίων οι διακοπές γίνονται ειδικό ένθετο στο δελτίο ειδήσεων τού Σταρ.

Εντάξει, να δεις κάποιον σαν εσένα, να φέρεις τον εαυτό σου στη θέση του κλπ, βγάζει λίγο νόημα. Να δεις κάτι που δεν έχει καμία σχέση με σένα όμως; Θα μού απαντήσεις ότι βλέπεις και σαπουνόπερες με τούς υπερπάμπλουτους να αγωνιούν για τα first world problems τους. Και θά'χεις δίκιο. Αφού γουστάρεις σαπουνόπερες, δες και τα σελέμπριτα να κλαίνε από συγκίνηση για την υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να πετύχουν το αεροπλανικό στριφογύρισμα που τόσο πολύ ενθουσίασε το αυθόρμητο κοινό και τα τηλεοπτικά περιοδικά που προσπαθούν να μαντέψουν ποιο είναι το φαβορί για την πρώτη θέση.

Μαλάκα, καλύτερα να παίζω Άνγκρι Μπερτζ όλη μέρα.

10 χρόνια στο θρόνο

Αυτές τις μέρες, στις 23 Σεπτεμβρίου, συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την εγχείρηση που μού πρόσφερε ένα μεγάλο ρεπερτόριο κρύων αστείων. Η μοναρχία είναι σοβαρό πράγμα.

Επίσης, σοβαρό πράγμα είναι να πηγαίνεις στον γιατρό μόλις βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι ανεπίτρεπτο να αφήνεις κάτι τόσο εύκολο να εντοπιστεί (ένα αρχίδι μεγαλώνει και δεν χρειάζεσαι κυάλια για να το δεις) να προχωράει και να σε βάζει σε πραγματικούς μπελάδες ενώ θα μπορούσες να ξεφύγεις με μία απλή επέμβαση (και κάποια συμπληρωματική χημειοθεραπεία, που δεν είναι καθόλου ευχάριστη).

Κι αν λυπάσαι τ'αρχίδι σου, κακώς. Αυτά που έκανες με δύο, μπορείς να τα κάνεις και με ένα. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Το ίδιο πράγμα. Ο εργάτης που μένει μόνος του στο δυάρι το διαμέρισμα, έχει την τάση να επεκτείνεται για να καλύψει το κενό. Λίγο στο ξύρισμα είναι δύσκολο γιατί πρέπει να τεντώνεις το άδειο σακούλι. Αν αυτό είναι αρκετά σημαντικό για να αφήσεις τον καρκίνο να προχωρήσει και να σε σκοτώσει, εντάξει. Καθένας με τις προτεραιότητές του. Πάντως μπορείς να βάλεις ένα ψεύτικο για αισθητικούς λόγους, αν σ'ενοχλεί τόσο πολύ.

Καλύτερα να πας στον γιατρό πάντως. Τί θα πάθεις δηλαδή; Το πολύ να σού κάνει τα τρία δύο.

Για την αισθητική και τις απορίες σου

2014 και σε ευρωπαϊκά, δήθεν πολιτισμένα, εδάφη, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αντιτίθενται στα δικαιώματα συνανθρώπων τους. Εξακολουθούμε να διαφωνούμε για κάποια θέματα λες και αφορούν οποιονδήποτε πέρα από τούς εμπλεκόμενους.

Ο Γιάννης Μπιφτέκης, ο παραδοσιακός οικογενειάρχης με το σπιτάκι του, τ'αυτοκινητάκι του και τη δουλίτσα του, αισθάνεται ότι προσβάλλεται η αισθητική του όταν δύο ομοφυλόφιλοι αγκαλιάζονται σε κοινή θέα. Για τον Γιάννη, αυτοί που τον ενοχλούν θα πρέπει να κάνουν ό,τι θέλουν μόνο στο σπίτι τους ενώ αυτός μπορεί να χουφτώνει την Κούλα όπου γουστάρει. Επειδή το κάνει με τόση χάρη και ομορφιά και η αισθητική όλου τού κόσμου παραμένει ακέραια. Για τον ευγενή, λεπτεπίλεπτο και καλαίσθητο Γιάννη Μπιφτέκη, είναι προτιμότερο κάποιοι άνθρωποι να στερηθούν σημαντικές ελευθερίες και αυτονόητα δικαιώματα προκειμένου να προστατευτεί το ευαίσθητο γούστο του. Θα μπορούσε να κλειστεί στο σπίτι του ο ίδιος προκειμένου να αποφύγει όσα τον πειράζουν, αλλά προτιμάει να κλειστούν οι άλλοι στα σπίτια τους για να περιφέρει την ευγενική του φιγούρα απερίσπαστος στους καθαρούς από ενοχλητικά θεάματα δρόμους.

Θέλω να σκοτώσω τα παιδιά μου ρε φίλε! - I want to kill my children, dude!

Όχι, δεν θέλω. Βασικά, δεν έχω. Αλλά κι αν είχα, δε νομίζω να ήθελα, έτσι δεν είναι; Κι όμως είναι κάποιοι που μοιάζουν να το θέλουν. Ή να μην τούς νοιάζει και τόσο. Και εξηγούμαι.

Σε πάρκα όπως η Ντίσνεϊλαντ, κάποια τρενάκια έχουν περιορισμούς όσον αφορά το ύψος των παιδιών που μπορούν να περάσουν. Κι αυτό γιατί τα συστήματα ασφαλείας με τις ζώνες και τα ματσούκια που κατεβαίνουν και σε κλειδώνουν στους ώμους κλπ, δε λειτουργούν το ίδιο καλά με πολύ μικρά παιδιά. Κι αν το παιδάκι δεν είναι πλήρως σταθεροποιημένο στο κάθισμα, να μην τα πολυλογώ, μπορεί να τραυματιστεί άσχημα. Λογικό, δεν είναι;

Είναι μερικοί τυπάδες όμως, που κάνουν φασαρία και ζητάνε να εξαιρεθούν και λένε ότι δεν θα πάθουν τίποτα και ότι εντάξει, θα το κρατάω, κοίτα το που κλαίει, γιατί τού στερείς τη χαρά και εμείς πληρώσαμε για να μπούμε εδώ πέρα. Οι άνθρωποι δεν πάνε καλά, έτσι; Δεν τούς νοιάζει να ρισκάρουν τα παιδιά τους αρκεί να αντισταθούν στο σύστημα, όποιο σύστημα κι αν είναι αυτό. Κι επιλέγουν το σύστημα που είναι εκεί για να σιγουρέψει την ασφαλή τους διασκέδαση, καθώς και ότι δεν θα επιβαρυνθεί κανένας με μηνύσεις και δίκες επειδή ο κύριος Σούπερμαν δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο υπάρχουν αυτοί οι περιορισμοί. Υπάρχουν παντού κι έρχονται από παντού. Η ηλιθιότητα δεν είναι καμίας περιοχής τού κόσμου αποκλειστικό προνόμιο.

The same in english:

No, I don't want to. Actually, I don't have any. But even if I did, I don't think that I would want to kill them, right? Still, there are some people who seem to want to. Or to not care much. Let me explain.

In theme parks like Disneyland, some attractions have restrictions concerning the height of the children that can enter. This happens because the safety systems with the belts and that stuff that goes down and locks you in place etc, don't function very well with very small children. And if the child is not perfectly immobilized on the seat, long story short, it can get badly injured. Expected.

But there are some people who protest and ask to be excluded and say that nothing bad will happen and all right, I'll be holding the kid, look at it how it's crying, why are you taking its joy away and we paid in order to get in here. People are unstable, I think. They don't care about risking their children's integrity as long as they resist the system, no matter which system this is. And they choose the one that is there to ensure their safe entertainment as well as that nobody will have to endure lawsuits and trials because Mr Superman doesn't understand why these restrictions exist. These people are everywhere and come from everywhere. Stupidity is an exclusive privilege of no region of the world.